PKN
Protestantse wijkgemeente Credo te Rotterdam-Zuid
 
Januari 2022

Januari 2022
“Jij bent mijn geliefde Zoon, in jou vind ik vreugde.”  (Lucas 3: 22)
Deze zondag vieren we de doop van Jezus. De zin hierboven raakt mij altijd weer diep. Wat een geluk dat God de Vader zich kan verheugen in deze mens die in onze wereld verschenen is en onze werkelijkheid van binnenuit heeft leren kennen.
In het vieren van de doop van Jezus, worden we tegelijk herinnerd aan onze eigen doop. Het teken dat wij als mensenkind een nieuw leven zijn begonnen in de Geest van God. Met die doop heeft God bezegeld dat ook wij geliefde kinderen zijn van God de Vader. Ook in ons vindt God vreugde.
God vindt vreugde in ons als wij net als Jezus de Geest ontvangen én erkennen dat God ook vreugde vindt in onze medemensen. Ook onze medemensen ontvangen de Geest van God. Ook zij zijn in de ogen van God even waardevol als wij. In onze wereld vol chaos aan gedachten en gevoelens vergeten we soms  zo te kijken met de ogen van God. We hebben zo onze vooringenomen gedachten en gevoelens over medemensen en in onze verontwaardiging vergeten we te checken of ons idee klopt. Dan kan de vreugde van God niet door ons stromen en doen we elkaar als medemensen te kort. Ik wens ons allen een vreugdevolle week.
 
 
September 2021 - Smaakmakers September 2021 - Smaakmakers
Eén van de lezingen deze zondag is uit het evangelie van Marcus. In hoofdstuk 9 legt Jezus uit aan de mensen dat zij iemand anders niet moeten buiten sluiten als diegene iets doet in naam van Jezus wat zij niet begrijpen. Belangrijk is om aandachtig te kijken en te luisteren naar waarom iets voor iemand anders belangrijk is. Dan kom je erachter waarvoor die ander leeft, wat zijn of haar bestemming in het leven is. Jezus vergelijkt zijn toehoorders met zout: “Als het zout zijn kracht verliest, hoe zullen jullie dan kracht teruggeven? Zorg dat jullie het zout in jezelf niet verliezen en bewaar onder elkaar de vrede.”
Anders gezegd: hoe zijn wij smaakmakers in relatie tot de mensen die we ontmoeten op onze weg?
Afgelopen woensdag kookten twee vrouwen geboren in Aziatische landen voor een groep senioren bij Wijkpastoraat Bloemhof in De Put. Zij hadden goed nagedacht over de gasten die zij wilden verrassen met een heerlijke maaltijd: senioren, die gewend zijn aan zachte smaken. Die zouden ze geen recht doen als ze hun eigen scherpe kruiden zouden mengen in het eten. Hun gasten zouden er maagpijn van krijgen, terwijl scherpe kruiden voor Aziaten juist goed zijn en het een vorm van gezonde keuze is. Dus de dames hadden een heerlijk driegangenmenu verzorgd met zachte smaken. De senioren voelden zich heel gastvrij onthaald en schepten meerdere keren op uit de schalen.
Zo waren deze Aziatische kooksters voor de senioren goede smaakmakers. De kracht zat ‘m in de aandacht en liefde die zij voor hun gasten hadden. Hen wilden zij recht doen met hun maaltijd. Als ze alleen waren uitgegaan van wat in hun cultuur goed is, was het hogere doel van liefde en aandacht voor hun gasten niet gediend en was hun kookkunst krachteloos.
 
 
Wierdsma-bericht juli 2021

Wierdsma-bericht juli 2021
WIERDSMA – BERICHT 
In de kerkenraad hebben we benoemd dat we als wijkgemeente een gemeenschap willen zijn waar we samen oud mogen worden. We zijn een gemeenschap van ouderen en dat maakt het voor jongeren niet aantrekkelijk om zich aan te sluiten. Hoe graag we dat ook zouden willen. Persoonlijk heb ik er geen moeite mee. Ik leer van ouderen minstens zoveel als van jongeren. Van ouderen leer ik hoe zij met moeilijke omstandigheden in hun leven zijn omgegaan en hoe zij daar nu mee verder gaan in hun leven. 
In gesprekken met gemeenteleden komt dat thema als vanzelf naar boven. Wat gebeurt er veel in een mensenleven. Iemand zei eens: “Op zoveel verdriet ben ik niet gebouwd.” En toch gaat het leven dan verder. Wat is het delen van verhalen met elkaar – in een veilig tweegesprek  of in een kring – belangrijk. Op dat delen zijn we wél gebouwd. Als dat integer en eerlijk gebeurt, heelt het wonden. 
Kort geleden overleed een vrouw uit Bloemhof. Onderstaande uitspraak van de Duitse componist Franz Schubert, nam ik als thema bij haar uitvaart. “Sommige mensen komen in ons leven, laten voetafdrukken achter op onze harten en we zijn nooit meer dezelfde.” Haar 90-ste verjaardag hadden we met de mensen die haar dierbaar waren nog net kunnen vieren. Enkele dagen later gaf ze de geest.  Ze had een sprankelende geest, terwijl haar lichaam kreunde onder de zwaartekracht van alles wat ze aan leed had doorstaan in dat lange leven. Met veel respect leerde ik van haar. 
Van een andere 90-jarige vrouw leerde ik ook veel. Zij had een boek geschreven: “Het geschenk. ” Ik kreeg het van een vriendin.
Psychologe Edith Eger was de schrijfster. In 12 lessen vertelt zij in haar boek hoe zij met vallen en opstaan heeft geleerd om te leven in plaats van te overleven als slachtoffer van de Holocaust. Het lijkt mij mooi om in onze wijkgemeente onze levenslessen te spiegelen in die levenslessen van Edith Eger. Daarmee geven we elkaar vast een mooi geschenk.  
ds. Fokje Wierdsma






























 
 
april 2021

april 2021


Dit is een foto van het landschap langs de IJssel. Nee, niet de IJssel hier bij Capelle, maar tussen Zwolle en Kampen. Om precies te zijn bij het dorpje Zalk. Ik heb goede herinneringen aan dit landschap. In de jaren dat ik theologie studeerde in Kampen, fietste ik vaak over het dijkje van Kampen naar Zwolle. Wandelen over het gras direct langs het water kon ook. Het landschap ademde rust en de prachtige wolkenpartijen weerspiegelden in het water van de IJssel. Prachtig!
De herinnering aan deze wandelingen werd mij nog dierbaarder door het prachtige gedicht van Ida Gerhardt over haar ervaring op Paasmorgen. Ida Gerhardt is één van mijn lievelingsdichteressen. Ze zet zo helder haar gevoel in taal om, dat het mij ontroert en tegelijk inspireert. In dit gedicht vertelt zij dat ze diepbedroefd is. Ze heeft gedacht: “Een wandeling zal mij goed doen. Het zal mijn gedachten verzetten.” Zo loopt zij daar. Plotseling ziet ze een kind. Het vangt haar aandacht en wijst en wijst…alsof het een wonder ziet. Dat is ook zo: het ziet zijn doopnaam in ster-kers staan! Dit kind helpt Ida om door haar tranen heen het nieuwe leven te zien! De betekenis van Pasen. 

Een diep verdriet dat ons is aangedaan
kan soms, na bittere tranen, 
onverwacht gelenigd zijn. 
Ik kwam langs ZALK gegaan, 
op Paasmorgen, zéér vroeg nog op den dag. 
Waar onderdijks een stukje moestuin lag 
met boerse rijtjes primula verfraaid, 
zag ik, zondags getooid, een kindje staan. 
Het wees en wees en keek mij stralend aan. 
De maartse regen had het ’s nachts gedaan: 
daar stond zijn doopnaam, in ster-kers gezaaid.

 
 
Januari 2021

Januari 2021

Eén voor één druppelen de vrouwen binnen in Welkom-centrum De Put. Ze zijn zó blij met dit uitje midden in de tweede lockdown. Ik heb hen opgeroepen,  omdat Nurten Ay, stagiaire geestelijke verzorging haar stage bijna afrondt.
De enige opdracht die zij nog niet heeft kunnen doen is haar laatste groepsgesprek.Vanwege de lockdown was het afgelast.
Vanmorgen heeft Nurten zich weer uitstekend voorbereid. De vrouwen hadden haar eerder gevraagd informatie te geven over orgaandonatie, want ze zijn bang dat ze de verkeerde keuze hebben gemaakt. Nurten heeft alle belangrijke punten in een PowerPoint Presentatie gezet en vertelt op heldere toon over de verandering in de donorwet. Het stelt de vrouwen gerust dat ze hun keuze altijd weer kunnen bijstellen zelfs als één van hun ouders op sterven ligt en niet duidelijk is wat hun vader of moeder wil.
Nurten heeft ook filmpjes opgezocht waarin een dominee, een pandit en een imam uitleggen hoe er vanuit hun geloof over orgaandonatie wordt gedacht. Het mooie is dat deze mannen alle drie uitleggen dat iedere gelovige zelf mag kiezen én dat liefde voor je naaste een belangrijke reden is om te kiezen vóór orgaandonatie. Als Nurten dat laatste met de vrouwen bespreekt, zeggen een paar vrouwen: “Ik heb opgegeven dat ik mijn organen niet wil geven, want ik was bang dat de dokters het niet netjes doen, maar als ik iemand anders met mijn hart of nieren kan helpen, doe ik het toch!”
Ook komen de andere verhalen naar boven. Een vrouw uit India vertelt over mensen in haar geboortestad die hun organen verkopen om weer eten aan hun kinderen te kunnen geven. Een Hindoestaanse vrouw vertelt over de veranderingen in het geloof. Vroeger mocht orgaandonatie niet, want dan moest je in je volgende leven zonder die organen verder. Nu geloven mensen dat niet meer.
De vrouwen vinden het heerlijk om zo weer naar elkaar te luisteren en van elkaar te leren en ik ook. “Mogen we volgende week weer komen?”, vragen ze. Tot mijn grote spijt kan ik dat niet door laten gaan met deze lockdown. “Nog even thuis volhouden tot 9 februari, dames” zeg ik. En ik bedank hen hartelijk dat zij Nurten hebben geholpen om haar stage af te ronden.
 
 
december 2020

december 2020
De Adventstijd vind ik een zeer hoopgevende tijd in het kerkelijk jaar. Elk jaar opnieuw heb ik deze vier weken op weg naar Kerst toe nodig voor mijn ontroering over hoe God zich toen heeft toegewend naar mensen, meer dan 2020 jaren geleden. Niemand heeft ooit God gezien, zeggen we. Maar de liefde van God zien we overal om ons heen opbloeien, in alle jaargetijden.
Dat het nieuwe jaar zó begint, dat geeft zo’n andere kijk op het leven. Niet met vuurwerk, maar met een diep gevoel van liefde, dank, genade, vreugde, vrolijkheid, humor….Misschien is dat wel het mooiste vuurwerk dat we kunnen krijgen.
Om heel dichtbij ons te komen, heeft God als Schepper er toen voor gekozen om geboren te worden als een kwetsbaar, afhankelijk kind. Door het geboortekanaal. In een omgeving die veel te wensen over liet. Ouders overladen met stress…..geen plaats voor de bevalling en niet veel later op de vlucht om aan de dood te ontkomen.
Dat God zich toen zó naar ons mensen heeft toegewend, dat ontroert mij diep. Misschien heb ik wel een hele levenstijd nodig om net als God zo vol verlangen in liefde en vreugde dicht bij mijn naaste te zijn.
Elke dag krijg ik opnieuw de kans om dat te oefenen. Iedere dag om te ontdekken wat ik aan liefde en vreugde in mijn naaste zie en hoor.  
 
 
November 2019 November 2019
Verlangen naar troost
In deze periode vieren we de laatste zondag van het kerkelijk jaar. In veel kerken krijgt deze laatste zondag het karakter van het herdenken van wie er in de eigen gemeenschap gestorven zijn. Familieleden, vrienden en bekenden van deze overledenen worden in het bijzonder uitgenodigd om aanwezig te zijn. Velen geven hieraan ook gehoor en zijn blij dat de herinnering aan hun dierbare levend gehouden wordt in de gemeenschap waarvan deze deel uitmaakte. Het verlangen naar troost is intens als we iemand verloren hebben aan de dood. Het noemen van de naam, het ontsteken van kaarslicht, voorbede voor nabestaanden, meelevende woorden verzachten het verdriet heel even. Samen zo vieren, geraakt worden door wat de ander beroert, medemens blijken te zijn in hart en ziel ook van de vreemde ander, dat is teken van het grote geheim van Gods koninkrijk. Het vieren van de laatste zondag van het kerkelijk jaar maakt dat geheim zichtbaar. En ook op andere momenten in ons  dagelijks leven kunnen we het grote geheim van God zien oplichten. Ik geef hier drie voorbeelden..

Orgie van troost
Het eerste voorbeeld komt van Dzevad Karahasan. Hij onthult in zijn boek dat hij een brief kreeg van een vriend terwijl zijn stad Sarajevo in 1993 onder vuur lag. Zijn vrouw en hij stonden voor een dilemma. Ze hunkerden er naar de handgeschreven brief van een vriend te lezen. Overdag kon dat niet. Dan moesten ze water en voedsel zoeken. ’s Avonds bij het licht van de olielamp lukte het ook niet. Toen een nachtelijke schietpartij hun buren trof, voelden ze zich nog eenzamer en verlaten. Ze besloten hun verantwoordelijkheidsgevoel te laten varen, staken drie olielampen aan en begonnen het handschrift in de brief te ontcijferen. Drie avonden op rij verbruikten ze hun olie om een brief te lezen vol vriendelijke betrokkenheid en invoelen van hun situatie. Daarna was alle olie op, maar vlamde hun hoop weer op. In hun dagboek noemden ze deze drie nachten van het ontcijferen van de onleesbare brief als een orgie van troost. Theoloog Eric Borgman beschrijft dit voorbeeld om aan te geven hoe meeleven en zorg van anderen mensen heeft doen overleven. Zorg en meeleven als uiting van onvervreemdbare waardigheid herinnert mensen die overleven aan hun eigen onvervreemdbare waardigheid. Het geeft hen weer hoop op God als schenker van die waardigheid.

Troost in Bloemhof
Het tweede voorbeeld is de troost die vrouwen van verschillende culturele achtergronden elkaar geven in de viering in Welkomcentrum De Put als er iemand overleden is in de familie. In alle verlegenheid kiezen zij er voor om troost te geven op een manier die voor hen vertrouwd is. Moslima’s bieden een warm gerecht aan, of zoete koekjes aan de vrouw die iemand heeft verloren. Iedere keer, weken lang. Hindoestaanse dames geven zoetigheid en een Chinese vrouw geeft een mooie, zelfgemaakte kaart. Het belangrijkste is de warmte van het meeleven met elkaar. De tranen wellen op achter de ogen. Er is stilte, maar ook een glimlach breekt door op de gezichten. Een moslima zegt tegen de vrouw van wie haar broer in het buitenland is overleden: “Ik zal een voorbede voor jou doen, iedere dag, veertig dagen lang. Zo doen wij dat bij ons’. Een andere vrouw legt een arm om haar schouder. Het bijzondere is het diepe respect dat ieder toont voor de onvervreemdbare waardigheid van de ander. Dit diepe respect doet mij herinneren aan het geheim van God. Een geheim dat vaak onzichtbaar lijkt en toch zichtbaar wordt in mensen in wie de hartstochtelijke liefde van God voor onze gebroken en geschonden samenleving weerspiegeld wordt.
 
 

Credokerk
datum en tijdstip 24-03-2024 om 10.15 uur
meer details

Credokerk
datum en tijdstip 28-03-2024 om 19.00 uur
meer details

Credokerk
datum en tijdstip 29-03-2024 om 19.00 uur
meer details

Credokerk
datum en tijdstip 30-03-2024 om 19.00 uur
meer details

 
Credokerk

 
Credokerk van binnen

 
ANBI
http://www.protestantsekerk.nl/steunons/ANBI/Veel-gestelde-vragen/Paginas/Veel%20gestelde%20vragen.aspx
 
 
  Protestantsekerk.net is een samenwerking tussen de dienstenorganisatie van de Protestantse Kerk in Nederland en Human Content Mediaproducties B.V.