|
|
|
|
|
Meditatie
Meditatie
Verlangen naar troost
In deze periode vieren we de laatste zondag van het kerkelijk jaar. In veel kerken krijgt deze laatste zondag het karakter van het herdenken van wie er in de eigen gemeenschap gestorven zijn. Familieleden, vrienden en bekenden van deze overledenen worden in het bijzonder uitgenodigd om aanwezig te zijn. Velen geven hieraan ook gehoor en zijn blij dat de herinnering aan hun dierbare levend gehouden wordt in de gemeenschap waarvan deze deel uitmaakte. Het verlangen naar troost is intens als we iemand verloren hebben aan de dood. Het noemen van de naam, het ontsteken van kaarslicht, voorbede voor nabestaanden, meelevende woorden verzachten het verdriet heel even. Samen zo vieren, geraakt worden door wat de ander beroert, medemens blijken te zijn in hart en ziel ook van de vreemde ander, dat is teken van het grote geheim van Gods koninkrijk. Het vieren van de laatste zondag van het kerkelijk jaar maakt dat geheim zichtbaar. En ook op andere momenten in ons dagelijks leven kunnen we het grote geheim van God zien oplichten. Ik geef hier drie voorbeelden..
Orgie van troost
Het eerste voorbeeld komt van Dzevad Karahasan. Hij onthult in zijn boek dat hij een brief kreeg van een vriend terwijl zijn stad Sarajevo in 1993 onder vuur lag. Zijn vrouw en hij stonden voor een dilemma. Ze hunkerden er naar de handgeschreven brief van een vriend te lezen. Overdag kon dat niet. Dan moesten ze water en voedsel zoeken. ’s Avonds bij het licht van de olielamp lukte het ook niet. Toen een nachtelijke schietpartij hun buren trof, voelden ze zich nog eenzamer en verlaten. Ze besloten hun verantwoordelijkheidsgevoel te laten varen, staken drieolielampen aan en begonnen het handschrift in de brief te ontcijferen. Drie avonden op rij verbruikten ze hun olie om een brief te lezen vol vriendelijke betrokkenheid en invoelen van hun situatie. Daarna was alle olie op, maar vlamde hun hoop weer op. In hun dagboek noemden ze deze drie nachten van het ontcijferen van de onleesbare brief als een orgie van troost.
Theoloog Eric Borgman beschrijft dit voorbeeld om aan te geven hoe meeleven en zorg van anderen mensen heeft doen overleven. Zorg en meeleven als uiting van onvervreemdbare waardigheid herinnert mensen die overleven aan hun eigen onvervreemdbare waardigheid. Het geeft hen weer hoop op God als schenker van die waardigheid.
Troost in Bloemhof
Het tweede voorbeeld is de troost die vrouwen van verschillende culturele achtergronden elkaar geven in de viering in Welkomcentrum De Put als er iemand overleden is in de familie. In alle verlegenheid kiezen zij er voor om troost te geven op een manier die voor hen vertrouwd is. Moslima’s bieden een warm gerecht aan, of zoete koekjes aan de vrouw die iemand heeft verloren. Iedere keer, weken lang. Hindoestaanse dames geven zoetigheid en een Chinese vrouw geeft een mooie, zelfgemaakte kaart. Het belangrijkste is de warmte van het meeleven met elkaar. De tranen wellen op achter de ogen. Er is stilte, maar ook een glimlach breekt door op de gezichten. Een moslima zegt tegen de vrouw van wie haar broer in het buitenland is overleden: “Ik zal een voorbede voor jou doen, iedere dag, veertig dagen lang. Zo doen wij dat bij ons’. Een andere vrouw legt een arm om haar schouder. Het bijzondere is het diepe respect dat ieder toont voor de onvervreemdbare waardigheid van de ander. Dit diepe respect doet mij herinneren aan het geheim van God. Een geheim dat vaak onzichtbaar lijkt en toch zichtbaar wordt in mensen in wie de hartstochtelijke liefde van God voor onze gebroken en geschonden samenleving weerspiegeld wordt.
Fokje Wierdsma
| | terug
|
| |
|
|
|
|
28-07-2024
om
10.15 uur
Credokerk.jpg)