|
|
Augustus 2021 - Gaandeweg 10
Augustus 2021 - Gaandeweg 10
In de kerkenraad hebben we benoemd dat we als wijkgemeente een gemeenschap willen zijn waar we samen oud mogen worden. We zijn een gemeenschap van ouderen en dat maakt het voor jongeren niet aantrekkelijk om zich aan te sluiten. Hoe graag we dat ook zouden willen. Persoonlijk heb ik er geen moeite mee. Ik leer van ouderen minstens zoveel als van jongeren. Van ouderen leer ik hoe zij met moeilijke omstandigheden in hun leven zijn omgegaan en hoe zij daar nu mee verder gaan in hun leven.
In gesprekken met gemeenteleden komt dat thema als vanzelf naar boven. Wat gebeurt er veel in een mensenleven. Iemand zei eens: “Op zoveel verdriet ben ik niet gebouwd.” En toch gaat het leven dan verder. Wat is het delen van verhalen met elkaar – in een veilig tweegesprek of in een kring – belangrijk. Op dat delen zijn we wél gebouwd. Als dat integer en eerlijk gebeurt, heelt het wonden.
Kort geleden overleed een vrouw uit Bloemhof. Onderstaande uitspraak van de Duitse componist Franz Schubert, nam ik als thema bij haar uitvaart. “Sommige mensen komen in ons leven, laten voetafdrukken achter op onze harten en we zijn nooit meer dezelfde.” Haar 90-ste verjaardag hadden we met de mensen die haar dierbaar waren nog net kunnen vieren. Enkele dagen later gaf ze de geest. Ze had een sprankelende geest, terwijl haar lichaam kreunde onder de zwaartekracht van alles wat ze aan leed had doorstaan in dat lange leven. Met veel respect leerde ik van haar.
Van een andere 90-jarige vrouw leerde ik ook veel. Zij had een boek geschreven: “Het geschenk. ” Ik kreeg het van een vriendin.
Psychologe Edith Eger was de schrijfster. In 12 lessen vertelt zij in haar boek hoe zij met vallen en opstaan heeft geleerd om te leven in plaats van te overleven als slachtoffer van de Holocaust. Het lijkt mij mooi om in onze wijkgemeente onze levenslessen te spiegelen in die levenslessen van Edith Eger. Daarmee geven we elkaar vast een mooi geschenk.
ds. Fokje Wierdsma
| terug
|
|
|
|
|
|