|
|
Januari 2022
Januari 2022
‘The Voice’, daar gaat het vanochtend over. Niet over het Tv-programma, dat nu onder vuur ligt. Het gaat om ‘The Voice’, dé hemelse stem. In de tijd van Eli klonken in Israël zelden woorden van de HEER.
Afgelopen week zijn we opgeschrikt door grensoverschrijdend gedrag bij ‘The Voice’, een talentenjacht op TV. Helaas was het in Eli’s dagen niet veel beter. Wat? Rondom de tempel waren vrouwen slachtoffer van ongepast gedrag en erger. De zonen van Eli verlaagden vrouwen die dienst deden bij de tempel tot ‘lustobject’. Vernederend! Hun vader Eli trok weliswaar zijn mond open, maar hij trad niet tegen hen op. Hij waarschuwde hen wel, maar hij ondernam geen stappen tegen het wangedrag van zijn zonen. Hij zette hen niet af.
Waar wij mensen elkaar vernederen, verlagen tot object, waar wij Gods wil met voeten treden, daar treedt de Eeuwige God blijkbaar terug, zwijgt de hemelse stem, ‘the Voice’. Toch is de lamp van God nog niet uitgegaan. Er flikkerde nog een verlangen naar de levende God. Met de jonge Samuël staat het volk voor een keerpunt. Willen we weer luisteren naar de hemelse stem? Willen we het anders gaan doen, grenzeloos gedrag een halt toeroepen? Elkaar én de Heilige God weer gaan respecteren?
ds. Bert Davelaar
|
|
Januari 2022 - Gaandeweg 01
Januari 2022 - Gaandeweg 01
‘Keer ook nu ons lot, Heer!’
Op zondag 19 december stond er een vrouw bij mij te huilen, nu ze besefte dat de kerkdeuren weer dichtgingen. Ook ik zelf heb moeten slikken. Hoe moet het verder met wijkgenoten die nauwelijks meer licht zien, de ondernemers die hun bedrijf zien wankelen, hoe moet het verder met de gemeente?
“Wie in tranen op weg gaat, dragend de buidel met zaad,
zal thuiskomen met gejuich, dragend de volle schoven.”
Als ik me wanhopig voel, sla ik vaak het Psalmenboek open.
In Psalm 126 bezingt de dichter vermoedelijk de terugkeer van Israël uit de Babylonische ballingschap. ‘Toen de Heer het lot van Sion keerde, was het of wij droomden’. Teruggekeerd uit Babel lijkt alles voor de Israëlieten nog zo onwerkelijk. Ze kunnen bijna niet geloven dat ze weer thuis zijn in het beloofde land. Zo’n ervaring kennen wij in zekere zin ook wel. Als je na een ziekenhuisopname weer een wandelingetje maakt, voelt dat als een droom, een bron van vreugde. Toch liggen een lach en een traan vaak dicht bij elkaar. Je bent thuisgekomen, maar wat duurt de revalidatie lang, wat is alles nog broos. Soms voel je je na weken nog zo moe en lusteloos. Zo wordt de vreugde bij Israël ook al snel weer getemperd. Thuis gekomen smeken ze ‘keer ook nu ons lot, Heer’. Laat er een wending komen zoals U water doet weerkeren in de woestijn. Als er water komt in de woestijn van je eigen leven dan brengt dat groei, zelfs door tranen heen. Je groeit niet als je altijd de wind mee hebt, juist door de stormen heen word je sterker, kom je verder. ‘Wie in tranen op weg gaat, dragend de buidel met zaad, zal thuiskomen met gejuich, dragend de volle schoven.’ Dat is een wat moeilijk te vatten beeld. Een boer die zaait in tranen? Ja, dat kan! En denk daarbij niet alleen aan de nodige zweetdruppels, waarmee het werk gepaard gaat, maar ook aan echte tranen: het weer kan tegenzitten, tegenslagen kunnen het werk dwarsbomen, om te huilen. Je weg gaan in tranen: voor ons in deze tijd een herkenbaar beeld, nu de breekbaarheid van het bestaan zich aan ons opdringt, alles onzeker is, het leven toch niet zo maakbaar is als we jarenlang dachten.
‘Zij die in tranen zaaien, zullen oogsten met gejuich.’ Maar wat als het gejuich op zich laat wachten? Weet dan dat God onze tranen opvangt in een kruik (Psalm 56:9). God ziet ons én kent ons verdriet. Hij wil erbij zijn én weet dat tranen bij het leven horen, dít leven. De oogst is nog niet altijd optimaal, de gezondheid niet, de verhoudingen tussen mensen niet... De tranen bij het zaaien, de tranen op onze levensweg, zullen bij het oogsten veranderen in gejuich. In het boek Openbaring lezen we dat in het nieuwe Jeruzalem alle tranen van onze ogen zullen worden afgewist (Openbaring 21:4), dan zal er vreugde zijn, voorgoed.
‘Keer ook nu ons lot, Heer!’, zo bidden we aan het begin van het nieuwe jaar. Keer ook nu ons lot, Heer, zoals U het lot van Jezus keerde. Zijn lichaam werd gezaaid als graan, maar Hij werd opgewekt als een korenhalm. We mogen leven als hoopvolle mensen. Ook als het leven soms hard en moeilijk is, Hij is erbij! ‘Keer ook nu ons lot, Heer!’
Bert Davelaar
|
|
December 2021 - Gaandeweg 16 - 2
December 2021 - Gaandeweg 16 - 2
De Adventstijd vind ik een zeer hoopgevende tijd in het kerkelijk jaar. Elk jaar opnieuw heb ik deze vier weken op weg naar Kerst toe nodig voor mijn ontroering over hoe God zich toen heeft toegewend naar mensen, meer dan 2020 jaren geleden. Niemand heeft ooit God gezien, zeggen we. Maar de liefde van God zien we overal om ons heen opbloeien, in alle jaargetijden.
Dat het nieuwe jaar zó begint, dat geeft zo’n andere kijk op het leven. Niet met vuurwerk, maar met een diep gevoel van liefde, dank, genade, vreugde, vrolijkheid, humor….Misschien is dat wel het mooiste vuurwerk dat we kunnen krijgen.
Om heel dichtbij ons te komen, heeft God als Schepper er toen voor gekozen om geboren te worden als een kwetsbaar, afhankelijk kind. Door het geboortekanaal. In een omgeving die veel te wensen over liet. Ouders overladen met stress…..geen plaats voor de bevalling en niet veel later op de vlucht om aan de dood te ontkomen.
Dat God zich toen zó naar ons mensen heeft toegewend, dat ontroert mij diep. Misschien heb ik wel een hele levenstijd nodig om net als God zo vol verlangen in liefde en vreugde dicht bij mijn naaste te zijn.
Elke dag krijg ik opnieuw de kans om dat te oefenen. Iedere dag om te ontdekken wat ik aan liefde en vreugde in mijn naaste zie en hoor.
Fokje Wierdsma
|
|
December 2021 - Gaandeweg 16
December 2021 - Gaandeweg 16
Hij is het Licht dat schijnt in het donker….(Joh. 1: 5 BGT)
Het gaat niet goed met Lange Jaap. Lange Jaap is de vuurtoren van Den Helder en staat volgens de media op instorten. Bij restauratiewerkzaamheden zijn enorme scheuren gevonden. Het beste zou zijn Lange Jaap te slopen, maar ja, je sloopt niet zomaar zo’n markant bouwwerk. Vuurtorens waren eeuwenlang van levensbelang. Door hun licht wisten de schepen waar ze waren en waar de kust (en dus het gevaar) lag. Door alle moderne apparatuur is de functie van vuurtorens minder belangrijk geworden.
In de Bijbel spreekt Johannes ook over licht, over het Licht. Hij is het licht….., wie is hij? In de BGT staat dat dit Gods zoon is. De oudere (en vaak meer letterlijke) vertalingen hebben het over het Woord, en in dit Woord was leven. De BGT geeft een interpretatie, waar ik me overigens wel in kan vinden, want later neemt Jezus deze woorden zelf in de mond: Ik ben het Licht….!
Jezus is het Licht in het donker en wij, als zijn volgelingen en leerlingen, mogen lichtdragers zijn (jullie zijn het licht…zegt Jezus). En juist nu is dat belangrijk, want de donkere periode van het jaar is ook nu weer dubbel donker door de gevolgen van de pandemie. Laten we deze Kerst goed om ons heen kijken, voor wie kunnen wij een Lichtbrenger (of om bij het voorbeeld te blijven, een Lange Jaap) zijn?
Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur
dat nooit meer dooft, een vuur dat nooit meer dooft. (lied 598)
Johan Bos
|
|
November 2021 - Gaandeweg 15
November 2021 - Gaandeweg 15
EEN BLOEM OP HET VELD (Psalm 103)
Aanstaande zondag is het de laatste zondag van het kerkelijk jaar. We zijn dan gewoon om in de kerk de namen te noemen van hen die ons ontvallen zijn. Daarmee geven we aan dat we onze dierbaren in onze harten bewaren. We bewaren ze in onze gedachten. We bewaren ze in onze herinneringen. De mensen van voorbij, de mensen van ons leven, zijn mensen die we niet vergeten. We noemen hun namen. Wanneer we herdenken, is dat iets wezenlijks. Immers, een naam is onlosmakelijk verbonden met de vrouw, man, vader, moeder, oma en opa, met het dierbare familielid waarvan u afscheid moesten nemen. Namen roepen herinneringen op. Met weemoed denken we terug aan dierbaren die ons ontvallen zijn. Weggerukt, als herfst bladeren die door de wind worden meegevoerd als een bloem op het veld. Prachtig bloeiend, verwelkt en geknakt. In alle hevigheid worden we met de eindigheid van het leven geconfronteerd. Het ‘nooit meer’ blijft zich herhalen. Nooit meer op bezoek; nooit meer het horen van haar/zijn stem; nooit meer die vriendelijke aanraking; nooit meer die kus, die lach; nooit meer de lijfelijke aanwezigheid. Moeilijk en zwaar.
Ook de dichter van de 103e Psalm ervaart die pijn. David, de dichter van dit lied, schildert het leven van een mens. Uit stof gevormd en tot leven geroepen. Geroepen om te leven. En dan de constatering: 'de mens, zijn dagen zijn als het gras, als een bloem die bloeit, en verdwijnt zodra de verzengende wind er over gaat'. Bloeiende bloemen, dat waren het eens, onze dierbaren, de een uitbundiger dan de ander. Als de storm van de dood er over heen gaat, over dat bloeiende leven, dan is het voorbij. Herinneringen zijn het die over blijven. En, de psalmdichter wijst ons er op, de Heer is trouw aan wie Hem vrezen. Dat is: wie eerbied voor Hem hebben. Hij komt in Zijn peilloze liefde voor ons staan. Hij laat horen dat Hij er altijd bij is. In deze Psalm komt Hij naar ons toe als een God bij wie je terecht kunt en bij wie je kunt schuilen. In Zijn Woord maakt Hij zichzelf bekend. Alles is tijdelijk maar God blijft. En Hij is trouw aan Zijn beloften. En een van de mooiste beloften in de Bijbel is: ‘want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft’ (Joh.3:16). Na de laatste zondag van het kerkelijk jaar, volgt de eerste Advent. Jezus komt. Liefdevol en genadig is de Heer. Niets liever wil Hij dat het tijdelijke voor het eeuwige wordt ingewisseld. Door het geloof allen! Groot is Gods trouw. Voor tijd en eeuwigheid
ds. A.L.A. den Besten
|
|
Oktober 2021 - Gaandeweg 14
Oktober 2021 - Gaandeweg 14
Dankbaar
Vroeger – in de jaren 80 van de vorige eeuw – zong cabaretier Robert Long vaak op televisie en radio. Hij zong over wat hem raakte. Vaak over het leven van mensen die klein gemaakt werden. Hij zong dat dan als een protestlied tegen onrecht. Zoals het lied ‘Dankbaar zijn’, met als refrein:
Dankbaar moet je zijn, nederig en klein.
’t Leven dat is heilig, ook al barst je van de pijn.
Wie leven wil gaat dood en wie sterft krijgt medicijn.
Hij vertolkt hoe wij elkaar of onszelf op de kop kunnen geven: “Niet zeuren! Flink zijn! Dankbaar zijn.”
Als ik dat refrein terug hoor in deze herfsttijd, dan komt psalm 103 in mijn gedachten.
De psalm die in deze tijd op dankdag wordt gelezen in de kerk. In de vertaling van Huub Oosterhuis:
Duren zal de liefde van God
voor allen die zijn woord aanvaarden
en het volbrengen.
Hij roept mij weg uit het graf.
Mijn jeugd herleeft als een arend.
Alle verdrukten doet Hij recht,
oprijzende liefde.
Hij kent ons. Hij vergeet niet
dat wij zijn: stof van de aarde.
Zonsopgang is Hij, vergeving
wijd als het westen en oosten.
Dit deel van deze psalm roept een heel ander gevoel van dankbaar zijn in mij op: een gevoel van ontroering, van hoop, van gekend zijn en geliefd zijn. God geeft ons niet op de kop: “Wees eens een keer dankbaar!” God kent ons, verlangt naar ons. Zijn ogen lichten op als hij aan ons denkt.; zijn armen wijd uitgestrekt om ons in liefde te ontvangen. Hij roept ons weg uit het graf waarmee anderen of wijzelf over ons oordelen. Zijn liefde richt ons op!
Ontroerend toch?
ds. Fokje Wierdsma
|
|
Oktober 2021 - Gaandeweg 12
Oktober 2021 - Gaandeweg 12
“Bouwen aan herstel” nav Gen. 1: 31 en Gen. 3: 8-9
In Sliedrecht, waar ik woon, hebben we naar aanleiding van de opening van het seizoen 7 dagen activiteiten gehad met als centraal thema: “Bouwen aan herstel”. Uitleg en invulling van dit thema kan op vele manieren. Maar laten we beginnen bij het begin.
Herstellen zegt mij dat er iets beschadigd of kapot is. En dat klopt. In Gen. 2 lezen we over de zondeval. De afstand die er kwam tussen God en ons.
Maar God biedt herstel aan. Hij gaat op zoek naar Adam en Eva. Mens waar ben je? Kom maar tevoorschijn… God neemt het initiatief en biedt ons Zijn liefde/relatie aan.
Willen wij bouwen aan herstel kan dit alleen maar omdat Hij, God, eerst bouwde aan herstel. Toen in het paradijs en later door de komst van Jezus, Zijn Zoon.
Joh 3: 16 zegt: Gods liefde voor de wereld was zo groot, dat Hij zijn enige Zoon heeft gegeven. Iedereen die in Hem gelooft, zal niet sterven maar leven.
Het herstelplan van God is in werking …Maar …Waar bent u? En wat is uw reactie?
Dit thema nodigt ons uit om hier over na te denken.
Te danken voor Zijn opzoekende liefde.
En misschien wel voor het eerst of weer opnieuw te bouwen aan herstel in de relatie met God. Hij wacht alleen nog maar totdat je komt ….
Richard Meerkerk (Seinpost)
|
|
Augustus 2021 - Gaandeweg 11
Augustus 2021 - Gaandeweg 11
Verlang niet naar iets dat van een ander is….. (n.a.v. Jozef en zijn broers)
Op de Bijbelstudie zijn we bezig met de persoon Jozef. Een intrigerend figuur in de Bijbel. Maar de Bijbel laat ook duidelijk zien dat Jozef een irritant en door en door verwend mannetje is. Een klikspaan, steeds weer vertelt hij de verkeerde dingen die zijn broers doen aan vader Jacob. In het verhaal staat het zinnetje: Jozefs broers waren jaloers op hem (Gen. 37 11 BGT). In eerste instantie lijkt dit te maken te hebben met de droom van Jozef, die laat zien dat Jozef ver boven zijn ouders en broers staat. Hij is hun meerdere. De grote vraag is of dat de enige reden is dat ze jaloers zijn? Het kan ook die mooie jas zijn die Jozef kreeg van zijn vader. Of……zou het misschien het gebrek aan aandacht en waardering kunnen zijn van hun vader. Ze werken hard, doen alles voor het bedrijf, maar vader heeft alleen oog voor de jongste zoon…. Het verhaal begint hier te lijken op de gelijkenis die Jezus vele eeuwen later vertelt over twee zonen, waarvan de ene zijn complete erfenis er door jaagt en bij zijn thuiskomt wordt ontvangen als een eregast, terwijl de oudste zoon zwaar verongelijkt de vader aanvalt over de naar zijn mening slechte behandeling van hem. De vader laat dan duidelijk merken dat hij ook (even veel) houdt van de oudste zoon.
Misschien herkennen we het wel? Jezelf achtergesteld voelen, benadeeld ten opzicht van anderen. Waarom krijgt hij/zij die promotie en niet ik? Waarom kan mijn buurman steeds een nieuwe auto kopen en moet ik me tevreden stellen met een tweedehands klein autootje?
Het verhaal van Jozef leert ons al dat God een groter plan heeft met mensen. Het verhaal van Jezus leert ons hoe groot dat plan is. God gaf zijn Zoon. Waarom? Omdat iedereen die in Hem gelooft eeuwig leven krijgt. Dat is toch iets om verlangend naar uit te zien????
Pastor Johan Bos
|
|
Augustus 2021 - Gaandeweg 10
Augustus 2021 - Gaandeweg 10
In de kerkenraad hebben we benoemd dat we als wijkgemeente een gemeenschap willen zijn waar we samen oud mogen worden. We zijn een gemeenschap van ouderen en dat maakt het voor jongeren niet aantrekkelijk om zich aan te sluiten. Hoe graag we dat ook zouden willen. Persoonlijk heb ik er geen moeite mee. Ik leer van ouderen minstens zoveel als van jongeren. Van ouderen leer ik hoe zij met moeilijke omstandigheden in hun leven zijn omgegaan en hoe zij daar nu mee verder gaan in hun leven.
In gesprekken met gemeenteleden komt dat thema als vanzelf naar boven. Wat gebeurt er veel in een mensenleven. Iemand zei eens: “Op zoveel verdriet ben ik niet gebouwd.” En toch gaat het leven dan verder. Wat is het delen van verhalen met elkaar – in een veilig tweegesprek of in een kring – belangrijk. Op dat delen zijn we wél gebouwd. Als dat integer en eerlijk gebeurt, heelt het wonden.
Kort geleden overleed een vrouw uit Bloemhof. Onderstaande uitspraak van de Duitse componist Franz Schubert, nam ik als thema bij haar uitvaart. “Sommige mensen komen in ons leven, laten voetafdrukken achter op onze harten en we zijn nooit meer dezelfde.” Haar 90-ste verjaardag hadden we met de mensen die haar dierbaar waren nog net kunnen vieren. Enkele dagen later gaf ze de geest. Ze had een sprankelende geest, terwijl haar lichaam kreunde onder de zwaartekracht van alles wat ze aan leed had doorstaan in dat lange leven. Met veel respect leerde ik van haar.
Van een andere 90-jarige vrouw leerde ik ook veel. Zij had een boek geschreven: “Het geschenk. ” Ik kreeg het van een vriendin.
Psychologe Edith Eger was de schrijfster. In 12 lessen vertelt zij in haar boek hoe zij met vallen en opstaan heeft geleerd om te leven in plaats van te overleven als slachtoffer van de Holocaust. Het lijkt mij mooi om in onze wijkgemeente onze levenslessen te spiegelen in die levenslessen van Edith Eger. Daarmee geven we elkaar vast een mooi geschenk.
ds. Fokje Wierdsma
|
|
Juli 2021 - Gaandeweg 09
Juli 2021 - Gaandeweg 09
“Ken Hem in al uw wegen, dan zal Hij uw paden recht maken” (Spreuken 3)
Het leven van een mens wordt wel eens vergeleken met het gaan op een weg. En op die weg gebeurt er ontzettend veel. Het ene moment is die weg makkelijk begaanbaar en geniet je er van. Het andere moment zijn er allerlei obstakels die het gaan op de weg moeilijk maken. De Spreuken dichter roept op om op de weg door het leven God te kennen.
Ken God, luidt de opdracht. Wanneer ken je God? Je kunt het vergelijken met het 'kennen' van iemand wat op z'n minst te maken heeft met het hebben van een relatie met diegene. Door de omgang met iemand leer je de betreffende persoon kennen. 'Kennen' heeft dus het aspect van een proces in zich. Een proces waarin je moet investeren anders droogt de relatie op. God laat zich kennen in Zijn Woord en dienst. Niet voor niets roept de Heere op om de onderlinge bijeenkomsten niet na te laten. Zo leer je God kennen.
Al uw wegen, dat is: altijd en overal. Als je thuis blijft of op vakantie gaat, laat Hij je Gids zijn. Ken God op heel uw levensweg. Houd uw oog, uw oor altijd op Hem gericht. Leef met God in biddende afhankelijkheid. Die vertrouwelijke omgang is onmisbaar in het steeds beter leren kennen van God. Raadpleeg dagelijks de Bijbel als reisgids op je levensweg. Alleen zo wordt uw relatie met Hem gebouwd en verstevigd. Alleen zo kunt u die momenten op uw levensweg aan, waarin God zich op een wijze laat kennen die u niet begrijpt of waar u het moeilijk mee hebt.
Op de opdracht 'ken Hem', volgt de belofte: 'Hij zal uw paden recht maken'. De Here zal er voor zorgen dat er niets op uw weg zal zijn (hoe krom die ook is of wordt) wat uw zaligheid zal kunnen schaden. De weg waarop we gaan is de juiste weg wanneer we God kennen als degene die het grootste obstakel in ons leven, de zonde, heeft weggeruimd. In Jezus Christus, de weg, de waarheid en het leven, verlangt God om onze weg te effenen tot in het Vaderhuis. Wanneer u zo, in verbondenheid met God uw weg bewandelt, dan zal de Here er voor zorgen dat u een effen weg zult gaan. Het is geen weg zonder obstakels, laten we dat maar eerlijk onder ogen zien, maar het is wel een weg met uitzicht. Wandel op die weg, dan zal uw weg een gezegende weg zijn. Ga met God en Hij zal met u zijn, op al uw wegen.
ds. A.L.A. den Besten
|
|
Juni 2021 - Gaandeweg 08
Juni 2021 - Gaandeweg 08
ZINGEN, BIDDEN, EN LIEFHEBBEN
In het liedboek staan prachtige liederen, van eeuwen geleden en van tientallen jaren geleden. Met Pinksteren hoorden we bijvoorbeeld het lied dat Maarten Luther schreef als een gebed in 1524: Nu bidden wij de heilige Geest om een recht geloof het allermeest, dat hij ons verblijde en ons bevrijde en aan ’t eind naar huis geleide. Kyriëleis. Toen Maarten Luther het lied schreef was het een roerige tijd en in zijn leven had hij al veel weerstand ondervonden. Onder andere van zijn ouders en later van zijn meerderen in de kerk.
In diezelfde Pinksterdienst hoorden we een ander prachtig lied: Geest van hierboven, leer ons geloven, hopen, liefhebben door uw kracht…. We zagen het in een video. Het werd gezongen door jonge mensen in een kerkgebouw dat feestelijk vol hing met witte duiven van papier.
Stef Bos zong erbij over de tijd waarin we leven. De keuze voor de uitvoering van dit lied in de dienst hadden we te danken aan Corry van Houten. Zij had het gevonden op internet en werd er elke keer als ze ernaar luisterde thuis, door geraakt. Het was inderdaad prachtig! Geschreven door theoloog Muus Jacobse in de vorige eeuw is het een lied waarbij ik bijna niet stil kan blijven zitten en veel vreugde voel. Misschien hebt u dat ook wel? Het nodigt zozeer uit om weer te zingen, blij en dankbaar te zijn!
Dankbaar maakte ook de keuze van Tineke Vis om herbevestigd te worden als diaken en de keuze van Margreet Huisman om bevestigd te worden als ouderling-kerkrentmeester. Beiden kregen zij van Marg van Beekum en Coby van Bommel een heerlijk geurende rode roos als symbool in het kader van overdracht en als bemoediging. Een ontroerend moment. Marg en Coby die beiden na lange, trouwe dienst hun ambt beëindigden.
Nu we weer met 30 gasten en daarnaast medewerkers in de kerk mogen komen en ook nog het Pinksterfeest mogen vieren, voelen we nog beter hoe groot het voorrecht is om elkaar te kunnen zien en te spreken, om samen koffie en thee na de dienst te drinken en er lekkere eigen gebakken tulband bij geserveerd te krijgen. Wat vroeger gewoon was, waarderen we nu als bijzonder! En bij het zingen moeten we nog een poosje onze mond gesloten houden, maar ons hart bloeit op bij al die mooie liederen. Ons hart voelt de vreugde van de Geest trillen door de lucht.
Wat zal het een feest zijn als we in de toekomst verderop in het jaar weer meer mensen kunnen verwelkomen in de dienst en in andere activiteiten.
ds. Fokje Wierdsma
|
|
Mei 2021 - Gaandeweg 07
Mei 2021 - Gaandeweg 07
Hemelvaartsdag: Handen en voeten van Jezus
Hemelvaartsdag is eigenlijk een rare feestdag. Want waarom zou je vieren dat iemand is weggegaan? Ik kan me voorstellen dat de discipelen Jezus graag nog een tijdje bij zich hadden gehouden. Toch is de hemelvaart van Jezus belangrijk, en wel omdat het juist voor die discipelen zoveel gevolgen had. Jezus zegt dat ze door de kracht van de Heilige Geest tot getuigen van hem zullen worden. Met andere woorden: nu Jezus er niet meer is, zijn de discipelen tot handen en voeten geworden van hem om de boodschap van Jezus in woord en daad te verkondigen.
Eén van de meest indrukwekkende kruizen die ik ooit ben tegengekomen was in een kerk in Duitsland. In de oorlog werd die kerk gebombardeerd en het kruis, met Jezus eraan, lag onder het puin. Maar toen de kerk na de oorlog weer werd opgebouwd, kwamen ze ook dat kruis weer tegen. En het enige wat ervan over was, was het onderste stuk: de voeten van Jezus aan een zwartgeblakerd stuk hout. En in die nieuwe kerk hebben ze dát kruis weer opgehangen. Elk jaar met Hemelvaartsdag moet ik aan dat kruis denken. Wij zijn nu de handen en voeten van Jezus om uit te reiken naar deze wereld. In woorden en daden mogen we zichtbaar maken wat Jezus is begonnen. Ja, Jezus is niet meer op deze aarde. Maar in ons mag hij zichtbaar worden voor de wereld.
Edwin de Jong
|
|
April 2021 - Gaandeweg 06
April 2021 - Gaandeweg 06
NAZORG NA PASEN.
We leven in de 40 dagentijd uitgebreid naar Pasen toe. Maar na Pasen gaan we soms weer te snel over tot de orde van de dag. Toch is er in de orde van het kerkelijk jaar ook een tijd na Pasen. Niet alleen een 50 dagentijd tussen Pasen en Pinksteren. Maar ook een tijd van nazorg na Pasen. In de vroege kerk werden in de Paasnacht de nieuwe leden gedoopt. Na een lange tijd van catechese en voorbereiding deden ze belijdenis en werden ze in witte kleding ondergedompeld in het water van de doop. Maar na dat hoogtepunt in hun leven, waar ze jaren naar toe geleefd hadden, ging het gewone leven weer verder. De witte jurk ging uit. De werkkleren weer aan. Het feest was voorbij. Het weerbarstige leven ging verder.
De zondagen na Pasen zijn inhoudelijk nazorg voor deze vers gedoopte leden. En daarmee ook actuele nazorg voor ons. We hebben naar Pasen toegeleefd. Misschien hebt u bewust de 40 dagentijd een invulling gegeven. Stil gestaan bij de lijdensweg van Jezus. Tot we het Paasfeest vierden. De weg van Jezus liep niet dood in het kruis. God maakte in Hem een nieuw begin. We hebben het gevierd met elkaar. De Heer is waarlijk opgestaan! Maar ook voor ons gaat het weerbarstige leven weer verder. We hebben Pasen gevierd. Maar op de pandemie lijkt het geen invloed te hebben gehad.
In de zondag na Pasen komen in Psalmen en Bijbellezingen thema’s voorbij die ons helpen om het wonder van Pasen een plek te geven in het dagelijks leven. Maar ook om vragen een plek te geven zoals: ‘nu is het Pasen geweest, maar wat heeft dat voor verschil gemaakt?’ Net zoals het geloof van de net gedoopte gelovigen gelouterd moest worden door het dagelijks leven, moet ook ons vernieuwde Paasgeloof weer door de weerbarstigheid van het dagelijks leven geleid worden. Ik hoop dat u zo deze zondagen na Pasen beleeft. Als nazorg na Pasen. Het witte kanselkleed blijft nog even hangen. Want we hebben wel een tijdje nodig om vanuit dit bijzonder Evangelie te durven leven. De Heer is waarlijk opgestaan.
Ds. Hans van den Dolder
|
|
April 2021 - Gaandeweg 05
April 2021 - Gaandeweg 05
“Sta op!” – Johannes 20:1-18
Heel het land snakt naar versoepelingen, nu het coronavirus ons al een jaar in de greep heeft. Het duurt al zolang. We verlangen naar contact. Ondertussen stijgt het aantal opnames in het ziekenhuis weer. Wat staat ons de komende weken allemaal nog te wachten? Deze tijd maakt ons onzeker. We hebben als mensheid allerlei technieken in huis om het leven te beheersen, maar op dit virus krijgen we nog weinig grip.
Hoe zal Maria zich hebben gevoeld op die eerste dag van we week? Angstig, verdrietig? Haar leven staat op de kop: Wat had ze van Jezus gehouden, door Hem was haar verwarde leven weer leefbaar geworden. Ze loopt naar het graf en schrikt: Nu is de steen ook nog van het graf weggehaald. Maria vreest dat Jezus’ lichaam is gestolen. Is ze Hem nu voorgoed kwijt? Als engelen haar bevragen, beseft ze nog steeds niet wat er gebeurd is. Als de levende Heer verschijnt, herkent ze Hem niet. Ze wordt nog zó door haar emoties in beslag genomen, dat ze het niet door heeft dat Jezus voor haar staat. Ze ziet niet meer dan een tuinman. Is dat niet herkenbaar? Soms ben je net als Maria helemaal gericht op het verleden, op dat wat voorbij is. Je kijkt alleen nog ‘naar achteren’, naar het verlies dat je geleden hebt, naar de slag die je is toegebracht... zodat je geen oog hebt voor de aanwezigheid van de Heer!
Maar dan noemt Jezus haar bij haar naam: ‘Maria!’ Hoe vaak zal ze haar naam wel niet gehoord hebben uit de mond van Jezus. Alleen al het horen van haar naam betekent voor haar ‘Pasen’,
licht in de duisternis van haar ziel. Jezus komt haar tegemoet als Degene die haar kent, vertrouwd en goed. Heel persoonlijk spreekt Hij haar aan én alleen dan gaan haar ogen open! Zó wordt haar leven weer opgewekt.
En wij? Misschien gebeurt er van alles in je leven, ben je de afgelopen tijd door dalen van verdriet en eenzaamheid gegaan. Is hoop je uit handen geslagen, vielen dromen in duigen. Is er nog toekomst?
En misschien herken je de Heer niet meer, begrijp je er niets meer van, loop je vast in je leven, maar ook jou spreekt Jezus aan, door een woord, door een medemens. Hij noemt je bij je naam, sta op mét Hem, zodat er weer licht valt op je weg, je leven weer richting krijgt.
En juist omdat Hij ons aanspreekt, kunnen we in deze tijd nog wachten en uitkijken, “omdat de dingen waar ik naar verlang niet geworteld zijn in wensdenken of religieuze rituelen - maar zo concreet en tastbaar zijn als een weggerolde steen” (Tish Warren). Hij leeft!
De waarheid van Pasen wil geleefd worden, ons tot leven wekken… Zeker, je mag met de boodschap worstelen, maar sta door de crisis heen ook weer op, laat de stem van de Opgestane tot je doordringen! Een man vertelde me eens een treffend verhaal over zijn vader: Eén keer per jaar liep zijn vader de kamer binnen waar hij lag te slapen, alléén op de Paasmorgen. Dan deed hij de gordijnen open en zei: ‘De Heer is waarlijk opgestaan en nu ben jij aan de beurt!’ En gelijk heeft hij. Jezus leeft! Jij ook?
Bert Davelaar
|
|
Maart 2021 - Gaandeweg 04
Maart 2021 - Gaandeweg 04
Ik ben er voor jou
…hoe vaak zeggen we dit niet tegen elkaar.
Na een ziekenhuisopname, bij een afscheid van een geliefde. De laatste tijd ben ik er voorzichtig mee geworden. Te vaak merkte ik dat ik mijn belofte niet waar maakte. Gewoon vergeten door de drukte van alledag.
Het is dit jaar het thema in de 40-dagentijd. Aan de hand van de zeven werken van barmhartigheid wordt dit thema uitgewerkt. Deze zeven werken vinden we terug in Mattheüs 25. Jezus noemt ze daar in zijn rede over de laatste dingen. Hij zegt dat als we de zeven werken van barmhartigheid doen aan onze naaste, we dat dat ook aan Hem doen. Zo worden de zeven werken getuigen van je geloof in Jezus.
Jezus die zelf wel heel ver ging in zijn werken van barmhartigheid. Hij is er echt, in de diepste zin van het woord, voor jou! In gehoorzaamheid ging Hij de weg van lijden en sterven om ruimte voor ons te maken bij God, om het eens ouderwets te zeggen….verzoening te brengen. Langzaam verdwijnt dit begrijp uit onze vocabulaire, maar het is een wezenlijk kernbegrip in de Bijbel. Hebben wij verzoening nodig, zo slecht zijn we toch niet? Ik geef aan de diaconie, die de armen weer helpt. Ik stort voor het Rode Kruis die mensen in nood helpt. Maar is dit genoeg?
Een goede vraag om eens over na te denken in deze 40-dagentijd!!!!
Pastor Johan Bos
|
|
Februari 2021 - Gaandeweg 03-2021
Februari 2021 - Gaandeweg 03-2021
‘IK BEN HET LICHT’ (Johannes 8)
De evangelist Johannes maakt in zijn evangelie regelmatig gebruik van tegenstellingen. Zo ook hier. Hij stelt licht en duisternis tegenover elkaar. Voor hem houdt duisternis in: er is geen juiste kennis van God. En licht is verbonden met de ware kennis van God. Wandelen in het licht betekent handelen overeenkomstig de wil van God.
En nu zegt Jezus: ‘Ik ben het licht’. Ik ben het die volledig kan beantwoorden aan de wil van God. De situatie waarin Jezus deze woorden spreekt is als volgt: enkele vooraanstaande Farizeeën hebben een vrouw betrapt op overspel en haar tot Jezus gebracht. Ze stellen Hem de vraag of Hij ook van mening is dat zij, naar de wet van Mozes, gestenigd moet worden. Ze willen dat Hij zal oordelen. De Farizeeën manoeuvreren Jezus in een moeilijke positie met als doel om Hem in de val te lokken. Maar allen druipen af wanneer Jezus zegt: ‘wie zonder zonde is, werpe de eerste steen op haar’. Tegen de omstanders die overblijven zegt Jezus: ‘IK ben het licht der wereld’. In God is geen veroordeling. God wil overbruggen. God wil wegen zoeken van verlossing. Daartoe is Zijn Zoon de weg gegaan van lijden, sterven en opstanding. Zo overbrugt God de kloof die er door de zondeval gekomen is tussen God en mens. Zo is God bezig de vorst der duisternis te ontmaskeren. Gods handelen is nooit duisternis d.w.z. Hij handelt nooit verkeerd. Dat kan Hij niet omdat Hij God is.
‘Ik ben het Licht’, Jezus, het Licht der wereld, gekomen om het duister te verjagen, ook uw duisternis. De duisternis van de aangeboren zonde waardoor wij niet in staat zijn om volledig te leven overeenkomstig Gods wil. In Jezus' lijden en sterven heeft die duisternis niet het laatste woord waardoor we op weg mogen zijn naar de lichtstad met z’n paar’len poorten. Goed dat we ons in deze 40-dagen tijd daar op bezinnen.
Ad den Besten
|
|
Januari 2021 - Gaandeweg 02
Januari 2021 - Gaandeweg 02
Vorige week vierden we de jaarlijkse Week van gebed voor eenheid. Vieren in de zin van bij elkaar komen in een dienst met broeders en zusters van een andere kerk of geloofsovertuiging was door de Corona maatregelen niet mogelijk. Dan krijgt zo’n viering toch een andere lading. Er zal gebeden zijn door velen, maar het niet bij elkaar kunnen zijn raakt de kern van deze gebedsweek. Want het gaat er juist om dat we in verbinding staan met anderen. Natuurlijk, we bidden er voor dat er eenheid is onder christenen en met onze medemens. Maar juist in een bijeenkomst om daar samen te bidden, te zingen en na te denken, beleven we dat stukje eenheid. Dan motiveert het des te meer om aan eenheid te werken zoals Christus ons vraagt om te doen: ‘Blijf in mijn liefde en je zult veel vrucht dragen.’
We zijn in het kerkelijk jaar nu midden in de tijd van Epifanie, de tijd waarin we de Epifanie, dat is de Verschijning van Jezus aan de wereld, gedenken. Centraal staan daarin de aanbidding door de wijzen uit het oosten, de doop van Jezus in de Jordaan en de bruiloft te Kana. Met deze verschijningen legt Jezus verbinding met de wereld. Met een wereld die te maken heeft met verdriet, pijn, lijden, rampen en conflicten en vandaag de dag met een pandemie. In die wereld is Christus gekomen en in die wereld vraagt Christus van ons om met hen die lijden een eenheid te vormen, door te delen, te helpen , te ondersteunen, te bidden. Dat is: ‘Blijf in mijn liefde’. Of je nu elkaar kunt ontmoeten in een dienst of niet. Zo zingt ook het lied van Sela: Blijf in Mij
3 Laat je achter wie je was 4 Heer, uw roepstem echoot door:
en leef je nu voor mij? U roept mij bij mijn naam.
Want je wint je leven pas Leer mij volgen in uw spoor
als jij het vindt in mij. en maak mij nieuw voortaan.
En mijn liefde spoort je aan Geef mij steeds opnieuw de moed,
om de wereld in te gaan. want mijn hart weet: U bent goed.
Dan raak ik de mensen aan Ik heb lief en leef en groei
in jou en jij in mij. in U en U in mij.
Pastor Ad Berkhout.
|
|
Januari 2021 - Gaandeweg 01
Januari 2021 - Gaandeweg 01
Er is een nieuwe tijd begonnen!
Als u dit leest is het nieuwe jaar 2021 al een paar dagen oud. Niet eerder, in mijn herinnering, was de jaarwisseling zo anders dan andere jaren. De jaarwisseling die door velen als een scharnierpunt wordt beleefd, werd nu bepaald door de tijd vóór Corona en de tijd na Corona. De dodelijke dreiging van het virus van afgelopen jaar en de hoop op redding door het virus nu. Het ‘oude normaal’ van vóór het virus komt waarschijnlijk nooit meer terug. Ook al heeft Len Munnik met zijn foto die daarover gaat de Inktspotprijs van 2020 gekregen. Is dat ook wel wenselijk dat we terug zouden willen keren naar ónze oude normale stijl van leven met elkaar op aarde? Toen Len Munnik met zijn vrouw tijdens een wandeling deze zomer op een bankje ging zitten, zag hij dat er weer vliegtuigen vlogen, zoals dat vóór Corona normaal was. Met zijn foto wil hij ons aan het denken zetten.
Epifanie
In het ritme van het kerkelijk jaar worden we bij die vraag geholpen in deze tijd van Epifanie. Deze tijd wil ons aan de hand van de verhalen in het evangelie laten zien wie Jezus is. Hoe God verschenen is in onze werkelijkheid. Die verhalen gaan niet alleen over Jezus. Het belang van die verhalen en dat wij ze blijven lezen en horen, is dat ze een spiegel zijn voor hoe u en ik verschijnen in de werkelijkheid waarin wij nu leven, Anno Domini 2021.
Het gaat om de vraag naar onze identiteit: Wie ben ik? Net zoals we in het evangelie Jezus horen vragen aan zijn leerlingen: ‘Wie zeggen de mensen dat ik ben?’
Verschijnen
Hoe verschijnen wij in 2021 in deze wereld na de dodelijke dreiging van Covid 19 en de varianten? Heeft de vraag: ‘Wie ben ik?’ ons op een nieuw spoor gezet?
In het ritme van het kerkelijk jaar staat deze tijd van verschijnen ook op een scharnierpunt. Het is de tijd tussen de grote vreugde van het licht van Kerst en de grote domper van het duister van de Lijdenstijd. Deze tijd is een bijzondere tijd waarin we elkaar helpen om op ons best te verschijnen!
We kunnen elkaar daar bijvoorbeeld bij helpen door aan elkaar te vragen? Hoe ben jij gegroeid in deze tijd van Advent en Kerst? Hoe wil je verschijnen als de persoon die jij bent? Als we elkaar helpen om te verschijnen, versterken we het licht in het duister van onze wereld. Daar wordt iedereen blij van.
Ds. Fokje Wierdsma
|
|
Meditaties - oktober 2021
Meditaties - oktober 2021
Uw geloof heeft u gered…. (Marcus 10: 46-52)
Na ruzie en twistgesprekken onder de leerlingen over wie nu eigenlijk wel de belangrijkste is, komen Jezus en zijn leerlingen ineens een heel onbelangrijk persoon tegen. Een blinde man zit te bedelen langs de weg, een storende factor. Iemand die je liever niet ziet. Dat gebedel en geroep om geld. Maar voor Jezus is deze onbelangrijke man belangrijk. Hij reageert heel anders dan de omstanders op het geschreeuw van Bartimeüs. De omstanders manen hem op te houden met dat geschreeuw, maar Jezus maant om Bartimeüs te roepen (en te halen) en vraagt hem wat Hij voor de man kan doen!
Blijkbaar heeft de blinde man wel heel goede oren. Hij heeft de verhalen van Jezus gehoord. Niet onwaarschijnlijk dat de wonderverhalen door zijn verteld. Toch roept Bartimeüs Jezus niet aan als wonderdoener, maar als Zoon van David, wat eigenlijk betekent dat Bartimeüs in Jezus de Messias ziet. En Hem vraagt om medelijden! Jezus vraagt wat Hij kan doen? Bartimeüs belijdt Jezus dan als ‘mijn Meester’ (betekenis rabboeni), zorg dat ik weer kan zien….
En dan Jezus’ woorden: uw geloof heeft u gered! Het getuigenis dat Jezus de Zoon van David is, en daarmee eigenlijk zijn verlosser, is voor Jezus reden genoeg de man te genezen.
Laten ook wij Jezus belijden als Zoon van David, en vragen: heb medelijden met mij Heer!
Pastor Johan Bos
|
|
Meditatie juni 2021-2
Meditatie juni 2021-2
“Ken Hem in al uw wegen, dan zal Hij uw paden recht maken” (Spreuken 3)
Het leven van een mens wordt wel eens vergeleken met het gaan op een weg. En op die weg gebeurt er ontzettend veel. Het ene moment is die weg makkelijk begaanbaar en geniet je er van. Het andere moment zijn er allerlei obstakels die het gaan op de weg moeilijk maken. De Spreuken dichter roept op om op de weg door het leven God te kennen.
Ken God, luidt de opdracht. Wanneer ken je God? Je kunt het vergelijken met het 'kennen' van iemand wat op z'n minst te maken heeft met het hebben van een relatie met diegene. Door de omgang met iemand leer je de betreffende persoon kennen. 'Kennen' heeft dus het aspect van een proces in zich. Een proces waarin je moet investeren anders droogt de relatie op. God laat zich kennen in Zijn Woord en dienst. Niet voor niets roept de Heere op om de onderlinge bijeenkomsten niet na te laten. Zo leer je God kennen.
Al uw wegen, dat is: altijd en overal. Als je thuis blijft of op vakantie gaat, laat Hij je Gids zijn. Ken God op heel uw levensweg. Houd uw oog, uw oor altijd op Hem gericht. Leef met God in biddende afhankelijkheid. Die vertrouwelijke omgang is onmisbaar in het steeds beter leren kennen van God. Raadpleeg dagelijks de Bijbel als reisgids op je levensweg. Alleen zo wordt uw relatie met Hem gebouwd en verstevigd. Alleen zo kunt u die momenten op uw levensweg aan, waarin God zich op een wijze laat kennen die u niet begrijpt of waar u het moeilijk mee hebt.
Op de opdracht 'ken Hem', volgt de belofte: 'Hij zal uw paden recht maken'. De Here zal er voor zorgen dat er niets op uw weg zal zijn (hoe krom die ook is of wordt) wat uw zaligheid zal kunnen schaden. De weg waarop we gaan is de juiste weg wanneer we God kennen als degene die het grootste obstakel in ons leven, de zonde, heeft weggeruimd. In Jezus Christus, de weg, de waarheid en het leven, verlangt God om onze weg te effenen tot in het Vaderhuis. Wanneer u zo, in verbondenheid met God uw weg bewandelt, dan zal de Here er voor zorgen dat u een effen weg zult gaan. Het is geen weg zonder obstakels, laten we dat maar eerlijk onder ogen zien, maar het is wel een weg met uitzicht. Wandel op die weg, dan zal uw weg een gezegende weg zijn. Ga met God en Hij zal met u zijn, op al uw wegen.
ds. A.L.A. den Besten
|
|
meditatie juni 2021
meditatie juni 2021
ZINGEN, BIDDEN, EN LIEFHEBBEN
In het liedboek staan prachtige liederen, van eeuwen geleden en van tientallen jaren geleden. Met Pinksteren hoorden we bijvoorbeeld het lied dat Maarten Luther schreef als een gebed in 1524: Nu bidden wij de heilige Geest om een recht geloof het allermeest, dat hij ons verblijde en ons bevrijde en aan ’t eind naar huis geleide. Kyriëleis. Toen Maarten Luther het lied schreef was het een roerige tijd en in zijn leven had hij al veel weerstand ondervonden. Onder andere van zijn ouders en later van zijn meerderen in de kerk.
In diezelfde Pinksterdienst hoorden we een ander prachtig lied: Geest van hierboven, leer ons geloven, hopen, liefhebben door uw kracht…. We zagen het in een video. Het werd gezongen door jonge mensen in een kerkgebouw dat feestelijk vol hing met witte duiven van papier.
Stef Bos zong erbij over de tijd waarin we leven. De keuze voor de uitvoering van dit lied in de dienst hadden we te danken aan Corry van Houten. Zij had het gevonden op internet en werd er elke keer als ze ernaar luisterde thuis, door geraakt. Het was inderdaad prachtig! Geschreven door theoloog Muus Jacobse in de vorige eeuw is het een lied waarbij ik bijna niet stil kan blijven zitten en veel vreugde voel. Misschien hebt u dat ook wel? Het nodigt zozeer uit om weer te zingen, blij en dankbaar te zijn!
Dankbaar maakte ook de keuze van Tineke Vis om herbevestigd te worden als diaken en de keuze van Margreet Huisman om bevestigd te worden als ouderling-kerkrentmeester. Beiden kregen zij van Marg van Beekum en Coby van Bommel een heerlijk geurende rode roos als symbool in het kader van overdracht en als bemoediging. Een ontroerend moment. Marg en Coby die beiden na lange, trouwe dienst hun ambt beëindigden.
Nu we weer met 30 gasten en daarnaast medewerkers in de kerk mogen komen en ook nog het Pinksterfeest mogen vieren, voelen we nog beter hoe groot het voorrecht is om elkaar te kunnen zien en te spreken, om samen koffie en thee na de dienst te drinken en er lekkere eigen gebakken tulband bij geserveerd te krijgen. Wat vroeger gewoon was, waarderen we nu als bijzonder! En bij het zingen moeten we nog een poosje onze mond gesloten houden, maar ons hart bloeit op bij al die mooie liederen. Ons hart voelt de vreugde van de Geest trillen door de lucht.
Wat zal het een feest zijn als we in de toekomst verderop in het jaar weer meer mensen kunnen verwelkomen in de dienst en in andere activiteiten.
ds. Fokje Wierdsma
|
|
meditatie mei 2021
meditatie mei 2021
Hemelvaartsdag: Handen en voeten van Jezus
Hemelvaartsdag is eigenlijk een rare feestdag. Want waarom zou je vieren dat iemand is weggegaan? Ik kan me voorstellen dat de discipelen Jezus graag nog een tijdje bij zich hadden gehouden. Toch is de hemelvaart van Jezus belangrijk, en wel omdat het juist voor die discipelen zoveel gevolgen had. Jezus zegt dat ze door de kracht van de Heilige Geest tot getuigen van hem zullen worden. Met andere woorden: nu Jezus er niet meer is, zijn de discipelen tot handen en voeten geworden van hem om de boodschap van Jezus in woord en daad te verkondigen.
Eén van de meest indrukwekkende kruizen die ik ooit ben tegengekomen was in een kerk in Duitsland. In de oorlog werd die kerk gebombardeerd en het kruis, met Jezus eraan, lag onder het puin. Maar toen de kerk na de oorlog weer werd opgebouwd, kwamen ze ook dat kruis weer tegen. En het enige wat ervan over was, was het onderste stuk: de voeten van Jezus aan een zwartgeblakerd stuk hout. En in die nieuwe kerk hebben ze dát kruis weer opgehangen. Elk jaar met Hemelvaartsdag moet ik aan dat kruis denken. Wij zijn nu de handen en voeten van Jezus om uit te reiken naar deze wereld. In woorden en daden mogen we zichtbaar maken wat Jezus is begonnen. Ja, Jezus is niet meer op deze aarde. Maar in ons mag hij zichtbaar worden voor de wereld.
Edwin de Jong
|
|
meditatie april 2021
meditatie april 2021
Meditatie: “Sta op!” – Johannes 20:1-18
Heel het land snakt naar versoepelingen, nu het coronavirus ons al een jaar in de greep heeft. Het duurt al zolang. We verlangen naar contact. Ondertussen stijgt het aantal opnames in het ziekenhuis weer. Wat staat ons de komende weken allemaal nog te wachten? Deze tijd maakt ons onzeker. We hebben als mensheid allerlei technieken in huis om het leven te beheersen, maar op dit virus krijgen we nog weinig grip.
Hoe zal Maria zich hebben gevoeld op die eerste dag van we week? Angstig, verdrietig? Haar leven staat op de kop: Wat had ze van Jezus gehouden, door Hem was haar verwarde leven weer leefbaar geworden. Ze loopt naar het graf en schrikt: Nu is de steen ook nog van het graf weggehaald. Maria vreest dat Jezus’ lichaam is gestolen. Is ze Hem nu voorgoed kwijt? Als engelen haar bevragen, beseft ze nog steeds niet wat er gebeurd is. Als de levende Heer verschijnt, herkent ze Hem niet. Ze wordt nog zó door haar emoties in beslag genomen, dat ze het niet door heeft dat Jezus voor haar staat. Ze ziet niet meer dan een tuinman. Is dat niet herkenbaar? Soms ben je net als Maria helemaal gericht op het verleden, op dat wat voorbij is. Je kijkt alleen nog ‘naar achteren’, naar het verlies dat je geleden hebt, naar de slag die je is toegebracht... zodat je geen oog hebt voor de aanwezigheid van de Heer!
Maar dan noemt Jezus haar bij haar naam: ‘Maria!’ Hoe vaak zal ze haar naam wel niet gehoord hebben uit de mond van Jezus. Alleen al het horen van haar naam betekent voor haar ‘Pasen’,
licht in de duisternis van haar ziel. Jezus komt haar tegemoet als Degene die haar kent, vertrouwd en goed. Heel persoonlijk spreekt Hij haar aan én alleen dan gaan haar ogen open! Zó wordt haar leven weer opgewekt.
En wij? Misschien gebeurt er van alles in je leven, ben je de afgelopen tijd door dalen van verdriet en eenzaamheid gegaan. Is hoop je uit handen geslagen, vielen dromen in duigen. Is er nog toekomst?
En misschien herken je de Heer niet meer, begrijp je er niets meer van, loop je vast in je leven, maar ook jou spreekt Jezus aan, door een woord, door een medemens. Hij noemt je bij je naam, sta op mét Hem, zodat er weer licht valt op je weg, je leven weer richting krijgt.
En juist omdat Hij ons aanspreekt, kunnen we in deze tijd nog wachten en uitkijken, “omdat de dingen waar ik naar verlang niet geworteld zijn in wensdenken of religieuze rituelen - maar zo concreet en tastbaar zijn als een weggerolde steen” (Tish Warren). Hij leeft!
De waarheid van Pasen wil geleefd worden, ons tot leven wekken… Zeker, je mag met de boodschap worstelen, maar sta door de crisis heen ook weer op, laat de stem van de Opgestane tot je doordringen! Een man vertelde me eens een treffend verhaal over zijn vader: Eén keer per jaar liep zijn vader de kamer binnen waar hij lag te slapen, alléén op de Paasmorgen. Dan deed hij de gordijnen open en zei: ‘De Heer is waarlijk opgestaan en nu ben jij aan de beurt!’ En gelijk heeft hij. Jezus leeft! Jij ook?
Bert Davelaar
|
|
meditatie maart 2021
meditatie maart 2021
IK BEN ER VOOR JOU……
…hoe vaak zeggen we dit niet tegen elkaar.
Na een ziekenhuisopname, bij een afscheid van een geliefde. De laatste tijd ben ik er voorzichtig mee geworden. Te vaak merkte ik dat ik mijn belofte niet waar maakte. Gewoon vergeten door de drukte van alledag.
Het is dit jaar het thema in de 40-dagentijd. Aan de hand van de zeven werken van barmhartigheid wordt dit thema uitgewerkt. Deze zeven werken vinden we terug in Mattheüs 25. Jezus noemt ze daar in zijn rede over de laatste dingen. Hij zegt dat als we de zeven werken van barmhartigheid doen aan onze naaste, we dat dat ook aan Hem doen. Zo worden de zeven werken getuigen van je geloof in Jezus.
Jezus die zelf wel heel ver ging in zijn werken van barmhartigheid. Hij is er echt, in de diepste zin van het woord, voor jou! In gehoorzaamheid ging Hij de weg van lijden en sterven om ruimte voor ons te maken bij God, om het eens ouderwets te zeggen….verzoening te brengen. Langzaam verdwijnt dit begrijp uit onze vocabulaire, maar het is een wezenlijk kernbegrip in de Bijbel. Hebben wij verzoening nodig, zo slecht zijn we toch niet? Ik geef aan de diaconie, die de armen weer helpt. Ik stort voor het Rode Kruis die mensen in nood helpt. Maar is dit genoeg?
Een goede vraag om eens over na te denken in deze 40-dagentijd!!!!
Pastor Johan Bos
|
|
meditatie februari 2021
meditatie februari 2021
‘IK BEN HET LICHT’ (Johannes 8)
De evangelist Johannes maakt in zijn evangelie regelmatig gebruik van tegenstellingen. Zo ook hier. Hij stelt licht en duisternis tegenover elkaar. Voor hem houdt duisternis in: er is geen juiste kennis van God. En licht is verbonden met de ware kennis van God. Wandelen in het licht betekent handelen overeenkomstig de wil van God.
En nu zegt Jezus: ‘Ik ben het licht’. Ik ben het die volledig kan beantwoorden aan de wil van God. De situatie waarin Jezus deze woorden spreekt is als volgt: enkele vooraanstaande Farizeeën hebben een vrouw betrapt op overspel en haar tot Jezus gebracht. Ze stellen Hem de vraag of Hij ook van mening is dat zij, naar de wet van Mozes, gestenigd moet worden. Ze willen dat Hij zal oordelen. De Farizeeën manoeuvreren Jezus in een moeilijke positie met als doel om Hem in de val te lokken. Maar allen druipen af wanneer Jezus zegt: ‘wie zonder zonde is, werpe de eerste steen op haar’. Tegen de omstanders die overblijven zegt Jezus: ‘IK ben het licht der wereld’. In God is geen veroordeling. God wil overbruggen. God wil wegen zoeken van verlossing. Daartoe is Zijn Zoon de weg gegaan van lijden, sterven en opstanding. Zo overbrugt God de kloof die er door de zondeval gekomen is tussen God en mens. Zo is God bezig de vorst der duisternis te ontmaskeren. Gods handelen is nooit duisternis d.w.z. Hij handelt nooit verkeerd. Dat kan Hij niet omdat Hij God is.
‘Ik ben het Licht’, Jezus, het Licht der wereld, gekomen om het duister te verjagen, ook uw duisternis. De duisternis van de aangeboren zonde waardoor wij niet in staat zijn om volledig te leven overeenkomstig Gods wil. In Jezus' lijden en sterven heeft die duisternis niet het laatste woord waardoor we op weg mogen zijn naar de lichtstad met z’n paar’len poorten. Goed dat we ons in deze 40-dagen tijd daar op bezinnen.
A. den Besten
|
|
Meditatie 2021-2
Meditatie 2021-2
MEDITATIE
Vorige week vierden we de jaarlijkse Week van gebed voor eenheid. Vieren in de zin van bij elkaar komen in een dienst met broeders en zusters van een andere kerk of geloofsovertuiging was door de Corona maatregelen niet mogelijk. Dan krijgt zo’n viering toch een andere lading. Er zal gebeden zijn door velen, maar het niet bij elkaar kunnen zijn raakt de kern van deze gebedsweek. Want het gaat er juist om dat we in verbinding staan met anderen. Natuurlijk, we bidden er voor dat er eenheid is onder christenen en met onze medemens. Maar juist in een bijeenkomst om daar samen te bidden, te zingen en na te denken, beleven we dat stukje eenheid. Dan motiveert het des te meer om aan eenheid te werken zoals Christus ons vraagt om te doen: ‘Blijf in mijn liefde en je zult veel vrucht dragen.’
We zijn in het kerkelijk jaar nu midden in de tijd van Epifanie, de tijd waarin we de Epifanie, dat is de Verschijning van Jezus aan de wereld, gedenken. Centraal staan daarin de aanbidding door de wijzen uit het oosten, de doop van Jezus in de Jordaan en de bruiloft te Kana. Met deze verschijningen legt Jezus verbinding met de wereld. Met een wereld die te maken heeft met verdriet, pijn, lijden, rampen en conflicten en vandaag de dag met een pandemie. In die wereld is Christus gekomen en in die wereld vraagt Christus van ons om met hen die lijden een eenheid te vormen, door te delen, te helpen , te ondersteunen, te bidden. Dat is: ‘Blijf in mijn liefde’. Of je nu elkaar kunt ontmoeten in een dienst of niet. Zo zingt ook het lied van Sela: Blijf in Mij
3 Laat je achter wie je was 4 Heer, uw roepstem echoot door:
en leef je nu voor mij? U roept mij bij mijn naam.
Want je wint je leven pas Leer mij volgen in uw spoor
als jij het vindt in mij. en maak mij nieuw voortaan.
En mijn liefde spoort je aan Geef mij steeds opnieuw de moed,
om de wereld in te gaan. want mijn hart weet: U bent goed.
Dan raak ik de mensen aan Ik heb lief en leef en groei
in jou en jij in mij. in U en U in mij.
Pastor Ad Berkhout.
|
|
Meditatie 2021-1
Meditatie 2021-1
Er is een nieuwe tijd begonnen!
Als u dit leest is het nieuwe jaar 2021 al een paar dagen oud. Niet eerder, in mijn herinnering, was de jaarwisseling zo anders dan andere jaren. De jaarwisseling die door velen als een scharnierpunt wordt beleefd, werd nu bepaald door de tijd vóór Corona en de tijd na Corona. De dodelijke dreiging van het virus van afgelopen jaar en de hoop op redding door het virus nu. Het ‘oude normaal’ van vóór het virus komt waarschijnlijk nooit meer terug. Ook al heeft Len Munnik met zijn foto die daarover gaat de Inktspotprijs van 2020 gekregen. Is dat ook wel wenselijk dat we terug zouden willen keren naar ónze oude normale stijl van leven met elkaar op aarde? Toen Len Munnik met zijn vrouw tijdens een wandeling deze zomer op een bankje ging zitten, zag hij dat er weer vliegtuigen vlogen, zoals dat vóór Corona normaal was. Met zijn foto wil hij ons aan het denken zetten.
Epifanie
In het ritme van het kerkelijk jaar worden we bij die vraag geholpen in deze tijd van Epifanie. Deze tijd wil ons aan de hand van de verhalen in het evangelie laten zien wie Jezus is. Hoe God verschenen is in onze werkelijkheid. Die verhalen gaan niet alleen over Jezus. Het belang van die verhalen en dat wij ze blijven lezen en horen, is dat ze een spiegel zijn voor hoe u en ik verschijnen in de werkelijkheid waarin wij nu leven, Anno Domini 2021.
Het gaat om de vraag naar onze identiteit: Wie ben ik? Net zoals we in het evangelie Jezus horen vragen aan zijn leerlingen: ‘Wie zeggen de mensen dat ik ben?’
Verschijnen
Hoe verschijnen wij in 2021 in deze wereld na de dodelijke dreiging van Covid 19 en de varianten? Heeft de vraag: ‘Wie ben ik?’ ons op een nieuw spoor gezet?
In het ritme van het kerkelijk jaar staat deze tijd van verschijnen ook op een scharnierpunt. Het is de tijd tussen de grote vreugde van het licht van Kerst en de grote domper van het duister van de Lijdenstijd. Deze tijd is een bijzondere tijd waarin we elkaar helpen om op ons best te verschijnen!
We kunnen elkaar daar bijvoorbeeld bij helpen door aan elkaar te vragen? Hoe ben jij gegroeid in deze tijd van Advent en Kerst? Hoe wil je verschijnen als de persoon die jij bent? Als we elkaar helpen om te verschijnen, versterken we het licht in het duister van onze wereld. Daar wordt iedereen blij van.
Ds. Fokje Wierdsma
|
|
meditatie december 2020
meditatie december 2020
RADICALE KERST
Twee jaar geleden heb ik samen met mijn vrouw op de zondag voor kerst een dienst gehouden in de Bethelkerk in Den Haag. Deze kerkdienst werd gehouden om kerkasiel te geven aan de familie Tamrazyan, die op dat moment al negen jaar in Nederland verbleef, maar toch zou worden uitgezet. In totaal zou deze kerkdienst vierentwintig uur per dag, zeven dagen in de week en bijna honderd dagen lang worden volgehouden. Uiteindelijk mocht het gezin Tamrazyan in Nederland blijven.
Dit verhaal staat symbool voor het feit dat kerst niet alleen maar lief en gezellig is, maar dat kerst ons ook wil wijzen op de radicale verandering die Jezus in deze wereld brengt. In Lucas 1 vinden we de lofzang van Maria: een tekst die theologisch en liturgisch heel veel te bieden heeft. Maar daar staat ook:
Heersers stoot hij van hun troon en wie gering is geeft hij aanzien.
Wie honger heeft overlaadt hij met gaven, maar rijken stuurt hij weg met lege handen.
Het is zoals zo vaak in het verhaal van Jezus: de wereld op z’n kop. Maar wat lastiger is, en soms ook verontrustender, is dat daarom ook mijn eigen wereld op z’n kop wordt gezet. We vinden het makkelijk om te jubelen voor het kind in de kribbe, maar soms lastig om de man uit Nazareth in alle radicaliteit na te volgen.
Als we straks weer genieten van het kerstfeest, mogen we elkaar eraan herinneren dat er ook een radicaal en rafelig randje aan het kerstfeest zit. Juist daar waar we het verhaal lastig vinden, of wanneer het ons confronteert met onszelf, spreekt de Jezus van het kerstverhaal tot ons.
In die zin wens ik u niet alleen zalige, maar ook radicale, kerstdagen toe!
Edwin de Jong
|
|
Meditatie november-2
Meditatie november-2
HET MES IN DE KERSTKRANS
Veel mensen hebben al een kerstboom in huis gehaald. In deze tijd zijn we veel thuis en moeten we veel gezelligheid van elkaar missen. Alle tuincentra zijn er met hun immense kerstafdelingen al helemaal klaar voor. We nemen dit jaar wat eerder dan normaal een voorschot op de gezelligheid van Kerst. Waarom wachten tot het Advent is of Sinterklaas voorbij? Dit jaar is alles anders. Maar ook ontdekken we door de uitzonderlijke situatie weer diepere lagen. In alles wat we in huis halen zit volop oude betekenis. Allerlei symboliek van het Germaanse Midwinterfeest heeft zijn betekenis gehouden. In deze steeds korter wordende dagen ontsteken we licht. Kaarsen of hele slingers met lampjes als teken van hoop in donkere dagen. Groen blijvende dennenbomen verwijzen naar het leven dat in de natuur blijft ondanks de ijzige kou. De kerstballen verbeelden de zon, de bron van licht en warmte die niet door het duister wordt overwonnen.
Het is niet verwonderlijk dat de christelijke viering van Advent en Kerst aansluiting vond bij dit oude Germaanse feest. Juist in deze donkere dagen kijken we uit naar de overwinning van het licht. Dit jaar heel concreet: komt er weer een einde aan deze tijd van beperkingen en eenzaamheid? Ja, zeggen onze kerstbomen, ballen en lichtjes. Het duister zal uiteindelijk worden overwonnen. Of zal het ooit beter worden in ons leven of in deze wereld? Blijft de geschiedenis zich niet herhalen?
Daar hebben we de kerstkrans voor. Oorspronkelijk is deze krans een teken de cirkel van het leven en de herhaling van de seizoenen. Na duisternis komt licht. Na licht komt duisternis. Maar deze Adventstijd vertelt ons een groter verhaal. Gods licht doorbreekt onze duisternis voorgoed. We blijven niet in kringetjes ronddraaien, maar Gods liefde voor ons breekt alles open voor een nieuw blijvend begin. Dus wanneer u het mes zet in de boterkrans, viert u Advent: de komst van God in deze wereld die alles verandert.
Ds. Hans van Dolder
|
|
meditatie november 2020-1
meditatie november 2020-1
Als je het zelf meemaakt, is het toch weer anders. Je hoort mensen vertellen dat ze op hun verjaardag zijn gebeld door hun kinderen. ‘En ik kon ze op de telefoon ook nog zien, wonderlijk!’ Maar geen fysiek contact, geen gezellig samenzijn. Vrijdag 30 oktober maakten we het zelf mee, onze oudste dochter was jarig. In de nacht van woensdag op donderdag brak de koorts uit en klonk het gehoest door de kamer. Donderdagochtend heb ik me voor de zekerheid laten testen. ‘Wie weet, komen we niet langs, we wachten op de uitslag’. Het bericht volgde: positief getest. Het zegt niet alles, maar de symptomen waren ook niet verheffend. ‘Ruim 20 jaar heb ik je nooit overdag op bed zien liggen met koorts,’ zo voegde mijn vrouw me toe. Gelijk heeft ze, dus wat heb ik te klagen? ‘In quarantaine’. Afhankelijk zijn van de hulp van anderen, leven tussen de muren van je kamer, afgescheiden van je geliefden. Quarantaine en je goed ziek weten, velen hebben het sinds half maart meegemaakt. Deze dagen maken ons gevoeliger voor wat anderen – vaak zoveel heftiger – meemaken.
Opmerkelijk genoeg was de laatste Bijbeltekst die ik echt las en tot me liet doordringen Jesaja 53, over de knecht van de Heer, die de ziekte droeg. Op de Bijbel gesprekskring in de Oude Kerk lezen we fragmenten uit het boek Jesaja en woensdag was Jesaja 53 aan de beurt. ‘Hij was een man die het lijden kende en met ziekte vertrouwd was’ (Jesaja 53:3). Een bijzondere typering: de knecht van de Heer is geen ‘winnaar’, maar een ‘loser’. En wat hebben ‘losers’ ons te bieden? Een mens van lijden en ziekte, wat kan hij voor ons doen?
Was de knecht van de Heer werkelijk ziek? Wie zal het zeggen. In ieder geval maakt het beeld ons duidelijk dat de knecht deelt in het menselijk lot, in de kwetsbaarheid van het bestaan. En is de wijze waarop er gesproken wordt over de knecht niet veelzeggend voor God zelf? De woorden waarmee de profeet de knecht typeert, doen me denken aan woorden van Dietrich Bonhoeffer (uit Verzet en Overgave): “God is zwak en machteloos in de wereld en juist zo en alleen zo is Hij met ons en helpt Hij ons... alleen de lijdende God kan helpen.” Over ‘de knecht van de Heer’ uit het boek Jesaja is veel te zeggen, er zijn boeken over vol geschreven. Al zal de profeet andere gedachten hebben gehad, in de vroege kerk denken ze bij ‘knecht van de Heer’ al snel aan Jezus. Volgens het boek Hebreeën is Jezus de hogepriester die in alles aan ons gelijk moest worden om ons bij te staan (Hebreeën 2:17-18), die in alles kan meevoelen met onze zwakheden (Hebreeën 4:15), die heeft gesmeekt en gebeden, angst heeft gekend (Hebreeën 5:7-8). Al lost dat ons lijden niet zomaar op, Hij is met ons lijden bekend. En dát maakt alles anders.
Ds. Bert Davelaar
|
|
meditatie november 2020
meditatie november 2020
Ik hoorde een luide stem vanaf de troon, die uitriep: ‘Gods woonplaats is onder de mensen, hij zal bij hen wonen. Zij zullen zijn volken zijn en God zelf zal als hun God bij hen zijn. Hij zal alle tranen uit hun ogen wissen. Er zal geen dood meer zijn, geen rouw, geen jammerklacht, geen pijn, want wat er eerst was is voorbij.’ (Openbaring 21:3 en 4)
De dienst op de Paasmorgen wordt in veel kerken afgesloten met U zij de Glorie. De traditionele versie eindigt in vers 3 met de woorden: niets heb ik te vrezen in leven en in dood. Het lied is een lofdicht op de enorme kracht die uitgaat van de opstanding van Jezus Christus. Onze werkelijkheid lijkt vaak weerbarstiger. 1 november is het Allerzielen, de dag waarop we stil staan bij de mensen die ons voorgingen. Ook in onze kerken zullen op de gedachteniszondagen (15 en 22 november) weer meerdere namen genoemd worden. De dood is om ons heen, zeker nu we weer geconfronteerd worden met de toename van corona-overledenen.
En dan de woorden van de oude ziener Johannes op Patmos. Woorden over de dingen die gaan gebeuren (Openbaring 1). Maar Openbaring is vooral een troostboek, een troostboek voor de jonge kerk. Een kerk in de verdrukking, een kerk onder druk van het regime. Het regime hoopte dat verbanning van een van de leiders zou leiden tot het einde van die rare Jezus-movement. Niets blijkt minder waar. Openbaring is het boek dat laat zien dat er Eén is die regeert (Openbaring 4 en 5) en dat uiteindelijk alle dingen nieuw worden (Openbaring 21). Dat biedt perspectief voor ons. Ja, de dood is er met al haar dreiging, maar we mogen uitzien naar een tijd dat de dood er niet meer is, en ook geen rouw en pijn. Als je vaak geconfronteerd wordt met de dood kun je daar soms zo naar verlangen, maar we moeten geduld hebben. Een lied zegt: een mens te zijn op aarde, in deze wereldtijd, dat is de dood aanvaarden…….maar ook….dat is de Geest aanvaarden die naar het leven leidt! Ons laten leiden door Hem, dat is het geheim!
Johan Bos
|
|
Meditatie oktober 2020
Meditatie oktober 2020
Meditatie:
Prediker 11: 4 Wie altijd op de wind let, komt nooit aan zaaien toe; wie altijd naar de wolken kijkt, komt nooit aan maaien toe.
In onze moderne samenleving is weinig ruimte voor onzekerheden. Alles moet gepland en van te voren goed doordacht zijn. Zoveel mogelijk risico’s uitsluiten en gaan voor zekerheid, want als er iets fout gaat kost het geld. De hedendaagse maatschappij houdt van zekerheid. Zo gaat de moderne boer met zijn GPS gestuurde machines het land in. Er wordt op de centimeter gezaaid, er wordt op de centimeter gewied en zo efficiënt mogelijk geoogst. En toch, ondanks alle High-Tech apparatuur blijft de boer afhankelijk van wat het weer doet in het groeiseizoen en wordt daarmee de opbrengst van zijn land bepaald. In de tijd van Salomo was wellicht meer van toepassing op het werk van de boer het spreekwoord: Wie niet waagt, die niet wint. Zo af en toe moet je toch een risico durven nemen. Zal er aan het einde van het seizoen geoogst kunnen worden en daarmee brood op de plank zijn dan moet er wel op een keer gezaaid en gemaaid worden. Je kunt niet altijd blijven afwachten omdat de wegen van de wind en de wolken verborgen zijn voor de mens. Als je meer leest in Prediker dan deze regel alleen dan kom je er achter dat het gaat over het geheimenis van Gods werk, dat het gaat over het feit dat wij niet alles kunnen doorgronden wat God doet. Dat het er over gaat dat Hij bestuurt en wij onze plaats hebben in Zijn plan. Dat we mogen leven, met alle onzekerheden die er zijn in ons leven, maar wel in Zijn plan. Daarvan zingt Opwekking 42 : ‘k Stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God, want in Zijn hand ligt heel mijn levenslot. Hem heb ik lief, Zijn vrede woont in mij, ‘k zie naar Hem op en ‘k weet Hij is mij steeds nabij.
Pastor Ad Berkhout.
|
|
meditatie september-2
meditatie september-2
DE GEZINDHEID VAN CHRISTUS
Voor zondag 27 september prijkt op het oecumenisch leesrooster de lezing uit de brief van Paulus aan de gemeente van Filippi uit hoofdstuk 2. Paulus schrijft deze brief vanuit de gevangenis in afwachting van zijn vonnis. Hij denkt met veel warmte en genegenheid aan de mensen in Filippi. Altijd weer mag hij een beroep op hen doen. Altijd stromen ze over aan hulp, wat hij ook vraagt.
Aan deze goede vrienden schrijft Paulus: ‘Laat onder jullie de gezindheid heersen die Christus Jezus had. Hij die de gestalte van God had, hield zijn gelijkheid aan God niet vast, maar deed er afstand van. Hij nam de gestalte aan van een slaaf en werd gelijk aan een mens. En als mens verschenen heeft hij zich vernederd en werd gehoorzaam tot in de dood – de dood aan het kruis. ‘
Velen van ons kennen die zinnen uit deze brief uit het hoofd. Juist aan mensen die al zo goed en gastvrij zijn voor anderen, schrijft Paulus deze zinnen. Dat is niet om hen te laten weten dat er nog wel een schepje boven op kan. Het is juist om hen in grote blijdschap te herinneren aan de bron van hun goedheid. Die bron is de gezindheid die Christus had. Hij vindt het spannend! Als ze nu maar die gezindheid vasthouden, hoopt hij! Zeker nu hij niet bij hen kan zijn en het leven samen delen.
Ook voor ons is het spannend! Kunnen wij de gezindheid van Christus vasthouden met zoveel veranderingen voor de boeg nu we een nieuwe wijkgemeente vormen? Van Paulus en zijn vrienden in Filippi leren we dat het ons grote vreugde en liefde kan geven. Dat is zeker ook waardevol voor ons als nuchtere Rotterdammers.
ds. Fokje Wierdsma
|
|
meditatie september 2020
meditatie september 2020
Het thema van de PKN m.b.t. de start van het nieuwe kerkelijke seizoen is: het Goede Leven. Kern gedachte daarbij is: Wat maakt het leven goed?
Scriba René de Reuver van de PKN ging daarbij te rade in het boek “de zin van het leven” van journalist Fokke Obbema en de lijn die erin ontdekt werd was volgens de Reuver: Het samenleven met anderen, met mensen die je lief zijn geeft zin, dat maakt het leven goed. Wat hij verder concludeert is: “ De christelijke gedachte voegt hier nog iets aan toe. In het samenleven met anderen komt er iets van God naar je toe. En dat is niet alleen bij die ander die je graag mag….nee het is eveneens die ander die een beroep op je doet, het is zelfs de ander die je stoort”.
Vanuit het christelijk denken worden we dus aan het werk gezet, omdat we te maken hebben met anderen. Of je wil of niet,
misschien wel tegen wil en dank.
De focus moet dus verlegd worden van jezelf naar de ander. Dat kan alleen als de focus in jezelf verlegd wordt het van het goede leven naar het Goede Leven.
Jezus spreekt daarover in zijn Bergrede. Hij zet het Goede Leven tegen over het goede leven. Jezus noemt de dingen van het goede leven: schatten voor jezelf verzamelen op aarde. Dat lijkt heel mooi, het kan ook zomaar verdwenen zijn.
Hij zegt: Waar je schat is, daar zal ook je hart zijn. Met andere woorden: Je kunt zo opgaan in de dingen die je belangrijk vindt: om te zijn, te doen, te hebben dat je (bijna) voor niets anders kan leven.
pastor Ad Berkhout
|
|
meditatie juli 2020
meditatie juli 2020
MEDITATIEF ‘Als vriendelijke mensen…’
Wat is er een boosheid in onze samenleving. De een zegt toe ‘zwarte piet hoogstpersoonlijk op zijn gezicht te trappen’. Een ander springt direct op de bres voor piet en bedreigt de ‘schopper’ met de dood. Een derde maakt over diezelfde piet een smakeloze grap en wordt daarna uitgemaakt voor van alles en nog wat. Zijn we het luisteren naar elkaar soms verleerd?
Nu is boosheid om onrecht op zijn plaats. Waar mensen worden verdrukt, waar levens in gevaar komen, waar mensen worden achtergesteld mogen we niet zwijgen. Maar zoals een wijs mens me ooit op mijn hart bond: ‘Boos worden is één, boos blijven is twee.’ Of om het met woorden van Paulus te zeggen: ‘Laat de zon niet ondergaan over uw boosheid.’ Er is gerechtvaardigde boosheid, maar die mag niet leiden tot ongerechtvaardigde acties!
‘Laat iedereen u kennen als vriendelijke mensen’, zo schrijft Paulus aan de Filippenzen (Fil 4:5). Moeten we alle mensen te vriend houden? Maar als gelovige ben je toch geen allemansvriend? In de kerk hangt al snel een sfeer van ‘laten we vriendelijk zijn voor elkaar’, maar het is in de kerk niet per definitie een vriendelijk weertje. Het kan er stormen omdat we de waarheid zoeken, niet weglopen voor de confrontatie, misstanden bij name noemen en niet bedekken met ‘de mantel der liefde’. Het mag best wel eens knetteren tussen ons mensen. Soms is het nodig elkaar de waarheid te zeggen, maar niet zonder genade. Als je leeft uit het evangelie is het er je niet om te doen ‘gelijk te krijgen’, maar om ‘de ander te krijgen’. En dát is een groot verschil! Misschien heb je het grootste gelijk van de wereld, maar er is méér. Gelijk hebben is niet alles! Om de ander, om haar gemoedstoestand, om zijn welzijn kan het nodig zijn je gelijk los te laten.
‘Laat iedereen u kennen als vriendelijke mensen.’ In één adem zegt Paulus er achteraan: ‘De Heer is nabij.’ Het is alsof hij ons daarmee in de kraag pakt en tot bezinning brengt: De Heer is nabij, dus ‘geen lange tenen’. Iedereen kan vlakbij komen, want de Heer is vlakbij. Het is Paulus ernst, zonder vriendelijkheid klinkt het evangelie hol en leeg. Ook de welwillendheid om naar elkaar te luisteren, naar elkaars pijn, naar elkaars vragen.
Bert Davelaar
|
|
Meditatie mei 2020
Meditatie mei 2020
DAT ONVERWOESTBARE IN MIJ
Kort geleden kreeg ik het boekje met deze titel cadeau. Het boekje bestaat uit iets meer dan honderd fragmenten uit de dagboeken van Etty Hillesum en ruim twintig uit de brieven die zij in kamp Westerbork schreef. De beide boeken van Etty Hillesum en haar verzamelde brieven had ik jaren geleden gelezen en ik was toen al onder de indruk van hoe zij nadacht over haar leven als jonge Joodse vrouw, levend tijdens de tweede wereldoorlog. De fragmenten in dit kleine boekje raakten mij opnieuw.
Wat mij raakte was het diepe geloof in God dat haar beroert en kracht geeft. Zij laat zich niet onderuit halen door maatregelen die haar uitsluiten, zoals het verbod in het begin van de oorlog om groente te kopen en fruit omdat zij joods is. En ook niet als steeds duidelijker wordt dat alle maatregelen er op gericht zijn dat alle joden vernietigd moeten worden. Een antwoord op de vraag van een vrouw in kamp Westerbork: ‘Waarom haten ze ons zo?’ heeft zij niet. Wel ervaart zij steeds sterker dat zij geschapen is naar het beeld van God en dat dit onverwoestbare in haar steeds meer groeit. Die bron geeft haar kracht om in kamp Westerbork liefdevol zorg te dragen voor haar medelotgenoten die op transport gaan naar de vernietigingskampen.
Fokje Wierdsma
|
|
meditatie maart 2020
meditatie maart 2020
In de wolken
Op woensdag 26 februari is de veertigdagen tijd begonnen. Veertig dagen om toe te leven naar het grote feest van Pasen. Steeds meer mensen pakken tegenwoordig de oude traditie van het vasten weer op. Zij beleven dit vasten als een manier om zich weer te hernemen. Anders gezegd, zij verlangen om een pas op de plaats te zetten in de drukte en de veelheid die op hen afkomt in het leven. De jongeren onder hen noemen dit ‘even resetten’. Daarmee willen ze zeggen: ik moet even terug naar de vraag: waarvoor is mijn leven eigenlijk bedoeld en hoe voorkom ik dat ik word geleefd? Deze keuze gaat bij de één gepaard met het niet drinken van alcohol in deze veertigdagentijd en voor een ander met een sobere levensstijl.
Op de tweede zondag van deze veertigdagentijd staat de verheerlijking van Jezus op de berg centraal als lezing uit de evangeliën. De lezing vertelt ons het verhaal over Jezus die zich terugtrekt met drie van zijn leerlingen. Zij trekken zich terug op de eenzame hoogte van een berg. Daar, in de wolken, ver weg van de menigte, overkomt de leerlingen iets bijzonders. In een visioen zien ze Jezus van gedaante veranderen. Mozes en Elia staan aan zijn zij. Ze horen een stem die zegt: Dit is mijn geliefde zoon. Sprakeloos zijn ze! Als Petrus zijn stem hervindt, vraagt hij aan Jezus: “Zullen we tenten opzetten voor u alle drie één?” Maar het visioen is al verdwenen. Jezus is daar met hen alleen.
In de kunst is deze verheerlijking van Jezus op de berg vaak geschilderd. Ook in iconen. Deze iconen hebben niet de bedoeling dat zij ons een tafereel laten zien van vroeger. Een icoon raakt ons in het hart. De icoon kijkt terug naar ons en vraagt ons: hoe raakt deze verheerlijking van Jezus jou?
Dat de lezing van de verheerlijking op de berg al op de tweede zondag van de veertigdagentijd klinkt in de kerken is een teken van hoop. Het brengt ook ons in de wolken. Juist in een tijd zoals de onze waar zoveel geweld en angst is en verwarring wordt gezaaid, daar wil dit verhaal de toon zetten van een andere realiteit. Een realiteit die er is als een geheimenis. Zo zeggen de iconen-schrijvers dat. Op de voorgrond is het wel een duistere tijd, maar zie je ook de achtergrond, daar waar de verheerlijking van de liefde van God zichtbaar en hoorbaar door alles heen straalt en jou aankijkt?
Nemen we die vraag mee in deze veertigdagentijd?
ds. Fokje Wierdsma
| lees meer »
|
|
Meditatie
Meditatie
Unieke mensen
‘Laat hen allen één zijn’ (Johannes 17,21)
In mijn werk binnen de kerk heb ik wel geleerd dat ieder mens uniek is. Mensen zien er niet alleen verschillend uit, maar mensen denken, voelen, en reageren ook allemaal verschillend. Dat maakt het werken met mensen heel boeiend. En soms ook lastig.
Een Joods spreekwoord luidt: “Waar twee Joden bij elkaar zijn, daar bestaan drie meningen.” En ik herken dat ook in de kerk. Hoe graag we ook willen dat andere mensen hetzelfde zijn als wij, het blijft een feit dat we moeten leven met een heleboel verschillen. Zeker in een kerk die bestaat uit diverse knooppunten met elk een eigen identiteit en eigen karakter.
Maar heb je door alle verschillen heen ook nog oog voor de eenheid? Jezus, die zijn discipelen zo goed kende, bad tot de Vader: “Laat hen allen één zijn!” (Joh. 17:21). In Jezus mogen we iets ontdekken wat verschillen overstijgt en wat ons samenbindt door de kracht van het evangelie.
Een tijdje terug zat ik rond de tafel met vertegenwoordigers van verschillende kerken in Pendrecht: allemaal kerken van mensen met andere culturele achtergronden. Die avond realiseerde ik me weer eens dat de diversiteit in het lichaam van Christus groter is dan we denken. En dat ons eigen gelijk vaak kleiner is dan we denken.
Bij alle verschillen die er zijn, is het soms erg gemakkelijk om je op een eilandje terug te trekken en alleen het contact met gelijkgezinden te zoeken. Maar zo is het lichaam van Christus nooit bedoeld! Soms moeten we onze persoonlijke voorkeuren opzij zetten uit liefde voor de ander om te kunnen ervaren wat het betekent om broeder of zuster te zijn. “Goede God, wilt u mijn ogen openen zodat ik kan zien hoe uniek de ander is. Amen.”
Edwin de Jong, Pastor-pionier Seinpost Slinge
|
|
Meditatie februari 2020
Meditatie februari 2020
Vorige week bezocht de classispredikant van Zuid-Holland-Zuid de gezamenlijke kerkenraadsvergadering. Na zijn bezoek stuurde hij ons de onderstaande brief ter bemoediging.
'Want wij hebben de langste adem, bij ons heeft al eens iemand brood verdeeld dat voldoende was voor allen, bij ons is al eens iemand opgestaan van de doden.' (Dorothee Sölle) (2 Kor.1)
Geachte kerkenraad, zusters en broeders,
Afgelopen maandag 27 januari was ik als classispredikant in jullie midden te gast in de Credokerk. Ik kijk terug op een goede, open ontmoeting, waarvoor dank.
Wat neem ik mee uit het gesprek dat we voerden?
Allereerst werd ik geraakt door jullie persoonlijke betrokkenheid en toewijding als ambtsdragers. Iedereen die aan tafel zat is al jarenlang actief betrokken bij de verschillende kerken op Zuid.
Dat vraagt om volharding en geloof en ik heb daar met respect kennis van genomen.
Dat geldt ook van de drive om kerk te zijn in de wijk Slinge en Vreewijk-Bloemhof.. Ondanks de uitdagingen waarvoor jullie je gesteld zien en de pijn van het kleiner worden als gemeente heb ik ook plezier geproefd en vastberadenheid om bijvoorbeeld ouderen te rijden naar de kerk, een filmmiddag te organiseren, maaltijden te verzorgen en koffieuurtjes en de voedselbank te faciliteren. Ik heb ook de betekenis geproefd van wat misschien als klein en onbetekenend wordt gezien. Echter: ‘Je doet het nooit voor niets/ je doet het voor een Koninkrijk dat nieuw wordt onder zijn handen’ (Jaap Zijlstra)
Daarmee wil ik de situatie niet mooier maken dan die is: de stap van gemeenteleden uit de Vredeskerk naar de Credokerk is niet alleen moedig maar ook ingrijpend. Ook de gemeenschap in De Open Hof ziet zich voor grote vragen gesteld als het om de toekomst gaat. Je kan als ambtsdrager het gevoel hebben dat de rek er uit is, je voelt je moe en je gaat door omdat er niemand anders is..
In het licht van de ontmoeting wil ik jullie ook graag iets meegeven. Drie dingen:
Blijf ontvangen - Het is een ijzeren wet uit de zorg: veel geven kan alleen maar bij de gratie van ontvangen. Martha en Maria uit Lukas 10 hebben elkaar nodig: het is werk & bid - bid & werk. Overweeg eens hoe het staat met de balans tussen de actie en de contemplatie? Komen jullie er aan toe ‘te zitten aan de voeten van de Heer’? In de stilte, de zendtijd van de Geest, mag je weer ontdekken dat de kerk van de Heer is. Dat geeft ook ontspanning.
Maak keuzes - Er wordt in Slinge veel werk verzet maar is de verhouding tussen draagkracht en draaglast in balans? Er zijn soms keuzes nodig om met dingen te stoppen. Minder dingen met vreugde doen is beter dan alle ‘ballen’ met kunst en vliegwerk in de lucht houden. Gods belofte - Nadenken over de toekomst van de gemeente kan je zwaar op de maag liggen als je ervaart hoe broos de kerk is geworden. Dat klonk door in de ontmoeting die we hadden. Toch is dat niet het laatste. Er zijn momenten geweest - zo verwoordde het iemand uit jullie midden - dat we weer zijn opgestaan! Er was sprake van een nieuw begin.
Het is de Paasbelofte van die God die de doden opwekt (2 Kor. 1), van die God die zelf de toekomst openhoudt naar zijn nieuwe wereld - hoe dan ook - waardoor we ons mogen laten dragen.
Het vertrouwen in die belofte bid ik jullie en ons allen toe.
Graag wens ik jullie ook wijsheid, creativiteit en liefde in het samenkomen van de Vredeskerk en de Credokerk in de erediensten. Dit alles in verbondenheid geschreven. Met een hartelijke groet,
ds. Gerrit van Meijeren Classispredikant Zuid-Holland Zuid
|
|
Meditatie
Meditatie
‘Als Jezus Christus terug komt op aarde, zullen jullie gered worden. Vertrouw daarop. Tot het zover is, moeten jullie verstandig zijn en goed nadenken over wat jullie doe’. (1 Petrus 1,13)
Het nieuwe jaar is pas een paar weken oud en er is in die paar weken al weer heel wat gebeurd.
Dat is in het groot, kijkend naar de wereld en ziende wat er gaande is op het politieke en sociale vlak.
Dat is in het klein, kijkend naar de mensen om ons heen en naar onszelf.
Mensen met goede voornemens krabbelen zich achter het oor omdat het toch een beetje tegenvalt die dingen vol te houden waarvan ze dachten dit makkelijk te kunnen. Er zijn mensen die te maken hebben met zorgen omtrent gezondheid van zichzelf of hun familie en er zijn mensen die hun geluk niet op kunnen omdat er een kleinkind geboren is. Kortom een nieuw jaar waarin al van alles aan de hand is terwijl het nog maar net is begonnen.
Hoe ‘anders, mooier, tragischer, vrolijker of gewoner’ is het ten opzichte van het vorige jaar? Uiteindelijk is het nieuwe jaar maar betrekkelijk. We zullen moeten omgaan met wat er op ons pad komt. We moeten in vertrouwen op God werken aan de dingen die het leven brengt. Daar hebben we geen tijdsindeling in jaren voor nodig. Dag voor dag, uur voor uur mogen we onder Zijn leiding ons leven, leven. We kunnen er op vertrouwen dat God onze helper is. Elke dag weer, ons leven lang.
De Bijbel in gewone taal zegt in 1 Petrus 1,13 ‘Als Jezus Christus terug komt op aarde, zullen jullie gered worden. Vertrouw daarop. Tot het zover is, moeten jullie verstandig zijn en goed nadenken over wat jullie doen’.
Dat geeft ruimte in hoofd en hart om een nieuw jaar te beginnen.
Ad Berkhout
|
|
meditatie januari 2020
meditatie januari 2020
MEDITATIE
Maar ik zeg in mijn hart:
‘Hij alleen mijn God
wat ik nog te leven heb
is in zijn hand.’ Psalm 31,15 en 16
Ja wat zegt uw hart op de grens van 2019 en 2020?
Waar denkt u aan op de grens van het nieuwe jaar?
In psalm 31 komen we een mensenkind tegen, misschien wel koning David, die de balans opmaakt. Hij overziet zijn bestaan en dan. Dan laat hij zijn hart spreken.
Het is met hem misschien wel zoals het met jou u. Uw lichaam laat het afweten. Meer dan je lief is. Je ogen staan flets en je beenderen kraken. Dat benauwt je. Het geeft je een verstikkend gevoel. Je kunt niet functioneren zoals je dat zo graag voluit zou willen. Wat denken uw buren wel niet van u. Wat spookt dat mens nu weer uit? En gelijk hebben ze wel een beetje. Uw weg loopt meer en meer dood. Maar wie zal het zien? Wie ziet uw verlorenheid, eenzaamheid. Wie ziet hoe je dagelijks in het nauw gebracht wordt. Of zien ze het wel, maar praten ze er niet met u over. Mompelen ze over je. Je voelt het en je bemerkt hoe ze zich van je afwenden. Waar valt nog wat van te verwachten. Wat zal je nog zeggen? Wat zul je elkaar nog wensen?
Bij wie kun je nog echt heil en zegen verwachten? Is er een vluchtadres? Waar zal je naar toe vluchten?
Wat zal je zeggen, zonder je eigen vragen en twijfels te overschreeuwen. Wat zeg je als gelovige vandaag tegen jezelf. Wat zeg je tegen elkaar?
Maar ik zeg in mijn hart….
‘Hij alleen mijn God
wat ik nog te leven heb is in zijn hand.’
Op de grens van 2019 en 2020 reik ik u Gods handen aan.
In het Rotterdamse Ikaziaziekenhuis zie je bij binnenkomst naast allerlei looproutes ook deze woorden staan: ‘Mijn tijden zijn in uw hand.’ Hoe je leven ook verder zal gaan. Gods handen omvatten het.
Ik zie dan open beschermende handen. Als een soort van kom. Als een schaal die wordt gedragen. Zo willen Gods handen ook jouw leven dragen.
Wat ik nog te leven heb is in zijn hand. Het is de hand, waarmee God in de kerstnacht het duister openscheurt. De hand waarmee hij zijn volk uitleidt en de zee doorvoert. De hand, waarvan wij ook in 2020 mogen zeggen: hoe diep we ook mogen vallen, welke verloren weg u ook opgaat, welk spook u ook bent voor uzelf of voor uw buren. U valt nooit buiten Gods handen. Nooit buiten het bereik van Gods liefde. Wat je ook te leven hebt, je leeft het in zijn handen. Handen die je als een kom dragen.
Hoe onze levens zullen gaan en hoeveel leven God nog voor mij heeft neergelegd : wie zal het zeggen? Maar de richting geef ik u graag door: Verwacht het van die liefdevolle omvattende handen.
Of laat ik het met de psalmdichter nog sterker zeggen: vlucht naar die handen toe. Zoek daarin uw sterkte en uw kracht. En laat dat dan ook het heil en de zegen zijn, die we elkaar op de drempel van het nieuwe jaar toewensen.
Kies maar voor 2020. Kies de geborgen kom van Gods handen. Van een vriend, van uw Vader.
Zijn handen zijn groot en stevig genoeg. 2020. Ik zeg: Hij alleen mijn God wat ik nog te leven heb is in zijn hand.
Guus Ruijl
|
|
Meditatie december 2019
Meditatie december 2019
Wat doen de os en de ezel in de kerststal?
In een beetje uitgebreide kerststal ontbreken een os en een ezel niet. Maar waar komen deze twee dieren vandaan? Want in het Bijbelverhalen rond de geboorte van Jezus komen we ze niet tegen. We lezen wel over Maria, Jozef, het kind, engelen, herders, wijzen, schapen. Maar niets over een os of een ezel.
De os, ezel en krib vinden we wel terug in Jesaja 1: 3: “Een rund herkent zijn meester, een ezel kent zijn voederbak, maar Israël mist elk inzicht, mijn volk leeft in onwetendheid.” De boodschap is helder en scherp: Een rund en een ezel weten wie hun verzorger en eigenaar is. Maar veel mensen zijn vergeten wie hun Schepper en Heer is.
Zo zijn sinds de tweede eeuw de os en de ezel bij de kribbe van Jezus terechtgekomen. De schapen hebben gezelschap gekregen van meer dieren. In onze tijd krijgt deze aanwezigheid van de dieren in de stal weer een nieuwe dimensie. De vragen rond onze zorg voor de schepping en ons omgaan met dieren zijn urgenter dan ooit. En ze hebben alles te maken met de komst van de Messias in deze wereld. Gaat Gods liefde en genade niet naar heel zijn schepping uit?
Zo staan de ezel en os bij de kribbe van Jezus als een uitnodiging aan ons. Deze dieren herkennen hun meester en weten van wie hun voedsel komt. En waar staan wij in de stal? Herkennen wij in dit kind onze Heer, de Schepper van hemel en aarde? Van de aarde met alles erop en eraan? Kunnen we dan anders dan de vrede en de gerechtigheid, de heelheid in de Toekomst zoeken, die deze Heer in ons midden belooft? Komt, laten we aanbidden! De os en de ezel gaan ons voor.
Ds Hans van Dolder
|
|
Meditatie
Meditatie
Verlangen naar troost
In deze periode vieren we de laatste zondag van het kerkelijk jaar. In veel kerken krijgt deze laatste zondag het karakter van het herdenken van wie er in de eigen gemeenschap gestorven zijn. Familieleden, vrienden en bekenden van deze overledenen worden in het bijzonder uitgenodigd om aanwezig te zijn. Velen geven hieraan ook gehoor en zijn blij dat de herinnering aan hun dierbare levend gehouden wordt in de gemeenschap waarvan deze deel uitmaakte. Het verlangen naar troost is intens als we iemand verloren hebben aan de dood. Het noemen van de naam, het ontsteken van kaarslicht, voorbede voor nabestaanden, meelevende woorden verzachten het verdriet heel even. Samen zo vieren, geraakt worden door wat de ander beroert, medemens blijken te zijn in hart en ziel ook van de vreemde ander, dat is teken van het grote geheim van Gods koninkrijk. Het vieren van de laatste zondag van het kerkelijk jaar maakt dat geheim zichtbaar. En ook op andere momenten in ons dagelijks leven kunnen we het grote geheim van God zien oplichten. Ik geef hier drie voorbeelden..
Orgie van troost
Het eerste voorbeeld komt van Dzevad Karahasan. Hij onthult in zijn boek dat hij een brief kreeg van een vriend terwijl zijn stad Sarajevo in 1993 onder vuur lag. Zijn vrouw en hij stonden voor een dilemma. Ze hunkerden er naar de handgeschreven brief van een vriend te lezen. Overdag kon dat niet. Dan moesten ze water en voedsel zoeken. ’s Avonds bij het licht van de olielamp lukte het ook niet. Toen een nachtelijke schietpartij hun buren trof, voelden ze zich nog eenzamer en verlaten. Ze besloten hun verantwoordelijkheidsgevoel te laten varen, staken drieolielampen aan en begonnen het handschrift in de brief te ontcijferen. Drie avonden op rij verbruikten ze hun olie om een brief te lezen vol vriendelijke betrokkenheid en invoelen van hun situatie. Daarna was alle olie op, maar vlamde hun hoop weer op. In hun dagboek noemden ze deze drie nachten van het ontcijferen van de onleesbare brief als een orgie van troost.
Theoloog Eric Borgman beschrijft dit voorbeeld om aan te geven hoe meeleven en zorg van anderen mensen heeft doen overleven. Zorg en meeleven als uiting van onvervreemdbare waardigheid herinnert mensen die overleven aan hun eigen onvervreemdbare waardigheid. Het geeft hen weer hoop op God als schenker van die waardigheid.
Troost in Bloemhof
Het tweede voorbeeld is de troost die vrouwen van verschillende culturele achtergronden elkaar geven in de viering in Welkomcentrum De Put als er iemand overleden is in de familie. In alle verlegenheid kiezen zij er voor om troost te geven op een manier die voor hen vertrouwd is. Moslima’s bieden een warm gerecht aan, of zoete koekjes aan de vrouw die iemand heeft verloren. Iedere keer, weken lang. Hindoestaanse dames geven zoetigheid en een Chinese vrouw geeft een mooie, zelfgemaakte kaart. Het belangrijkste is de warmte van het meeleven met elkaar. De tranen wellen op achter de ogen. Er is stilte, maar ook een glimlach breekt door op de gezichten. Een moslima zegt tegen de vrouw van wie haar broer in het buitenland is overleden: “Ik zal een voorbede voor jou doen, iedere dag, veertig dagen lang. Zo doen wij dat bij ons’. Een andere vrouw legt een arm om haar schouder. Het bijzondere is het diepe respect dat ieder toont voor de onvervreemdbare waardigheid van de ander. Dit diepe respect doet mij herinneren aan het geheim van God. Een geheim dat vaak onzichtbaar lijkt en toch zichtbaar wordt in mensen in wie de hartstochtelijke liefde van God voor onze gebroken en geschonden samenleving weerspiegeld wordt.
Fokje Wierdsma
|
|
Meditatie
Meditatie
Op 5 december wordt op vele plaatsen Sinterklaas gevierd in Nederland. In ons nieuwe liedboek staat in de rubriek geloofsgetuigen een prachtig lied over Gods erbarmen. Sinterklaas is daarbij de oergestalte van wie God is. Een God die opkomt voor recht en gerechtigheid. Het is lied 745. Het verraste mij.
Uit de schemer van de tijden
doemt een oergestalte op,
met legenden, staf en mijter,
beeld van het erbarmen Gods.
Nicolaos, zegevieren
zal het recht voor heel het volk,
sta ons bij nu wij hier bidden,
wees van onze woorden tolk.
Voor het kind dat niet kan spelen
en geen veilig huis meer kent;
dat geen kans krijgt om te leren,
uitgebuit wordt en miskend;
dat geweld gewoon gaat vinden
en gepantserd verder leeft…
God, behoed al deze kinderen,
dat uw aarde toekomst heeft.
Voor wie reizen in den vreemde,
voor wie overvallen wordt
door de stormen, door de schemer,
door de honger, door tekort,
die geen eigen grond meer hebben,
die gevlucht zijn om het brood;
God, dat wij elkaar behoeden
én in weelde én in nood. Guus Ruijl
|
|
oktober 2019
oktober 2019
MEDITATIE
Over blokkeren en vergeven (Lucas 17:1-4)
De term 'blokkeerfries' is uitgeroepen tot het woord van het jaar 2018. Welke woorden komen daar dit jaar bij? ‘Blokkeerboer’, ‘blokkeeractivist’? Waar de ene groep een actie aankondigt en je met al die tractors drukke wegen kunt verwachten, kiezen de klimaatactivisten ervoor om in onze hoofdstad onaangekondigd doorgaande wegen te blokkeren. In beide gevallen heb ik begrip voor de motieven om actie te voeren, maar het blokkeren van belangrijke verkeersaders gaat mij te ver. Je zult maar op weg zijn naar het ziekenhuis. Toch lijkt blokkeren een trend te worden om aandacht te vragen.
Als Jezus op weg is naar Jeruzalem, spreekt Hij onderweg met zijn leerlingen over onvermijdelijke blokkades op de weg. Alleen wee je gebeente als je voor één van de ‘geringen’ een struikelblok legt: voor kinderen, voor de jongere generatie, voor gelovigen die minder sterk in hun geloofsschoenen staan. Kortom, wees geen ‘sta in de weg’ voor een ander om Jezus te volgen. Leg geen struikelblok door je doen en laten waar een ander zich aan stoort, breng een ander niet ten val door je spreken waardoor zij vervreemdt van God, blokkeer een ander niet zijn eigen weg met de Heer te gaan.
Maar goed, op die weg waar je elkaar zo nu en dan ergert, is vergeving het belangrijkste, zo leert Jezus ons. Maar ik ben toch geen ‘gekke henkie’? Iemand heeft je laten struikelen, onrecht aangedaan. Vergeven? Bekijk het maar! Wacht, luister goed: Jezus leert ons niet alles zomaar te pikken. Zeker niet, als iemand kwaad doet, spreek hem toe, confronteer hem met z’n daad en als hij dan tot inkeer komt, vergeef hem dan, zevenmaal… volledig.
Blokkeren: geen goede optie… maar als ik in de file sta achter een aantal tractors denk ik aan vergeving.
Bert Davelaar
|
|
Meditatie
Meditatie
Wees hier aanwezig
Wees hier aanwezig
Licht dat leven geeft
aan mens en wereld.
Wees hier aanwezig
Stem die roept:
doe recht aan wie lijden
en niet leven.
Wees hier aanwezig
Kracht tot bevrijding
voor wie niet gezien worden.
Wees hier aanwezig
Vuur van verlangen
naar recht en vrede.
Wees hier aanwezig
Gij die genoemd wordt
Licht, Stem, Kracht, Vuur,
dat wij worden mens-
medemens - naaste.
Dit gedicht staat in de Adventskalender 2019. Vraag een gratis exemplaar aan op : petrus.protestantsekerk.nl/adventskalender
|
|
Meditatie
Meditatie
‘Hij geeft het zijn lieveling in de slaap’ (psalm 127,2)
Ooit (1980) had ik een burn-out. Ik voelde me rot. Vergeefs vroeg op staan, naar school gaan, lesgeven….je aftobben voor wat inkomen en aanzien bij ouders en kinderen. Vergeefs was het geweest. Ik had het allemaal op mijn manier met flair willen doen, maar het moest anders.
‘Ga eerst maar eens twee maanden leuke dingen doen,’ zei de Arboarts. Ik voelde me nog schuldiger.. Toen ik na acht maanden weer op mijn oude werkplek, de school terugkwam dacht ik dat iedereen me wel een mislukkeling zou vinden. Op de eerste werkdag zei de groenteboer tussen de middag in een volle winkel: ‘Guus, fijn dat je er weer bent. Een burn-out kan ons allemaal overkomen. Leer er maar van en succes.’ Iedereen weet het dus, dacht ik nog…..
Na die eigen burn-out kwam ik nog veel collega’s tegen met dezelfde verschijnselen. Op school en in de kerk. De les die je leert: je hoeft het niet allemaal zelf waar te maken. Je mag jezelf zijn. Met je fouten en beperkingen. Uiteindelijk is de insteek niet dat jijzelf de gangmaker bent in je leven…
Psalm 127 zegt het zo scherp en mooi: Hij geeft het jou en mij in de slaap. Juist als je je er niet bewust van bent, ontvang je het. Van Godswege in je slaap.
Dus stop met tobben, stop met dat vergeefse vroeg op staan, stop met dat te laat naar bed gaan….. Laat het initiatief bij God. Hij geeft het je. In je slaap.
Terugkomen van een burn-out kost tijd. Slaaptijd…tijd voor inzicht. Maar ik zag ze terugkomen alsof het een schoonheidsslaap was geweest. Mooiere mens. Vol wijsheid en evenwicht.
Pastor Guus Ruijl
|
|
Meditatie
Meditatie
Vurig en eensgezind wijdden ze zich aan het gebed, samen met de vrouwen en met Maria de moeder van Jezus en met zijn broers.
(Handelingen 1, 14)
Tussen Hemelvaart en Pinksteren bidden de apostelen samen met de vrouwen. Bidden wat is dat? Contact zoeken met God?
Bidden is een vorm van inkeer. Stil worden, tot rust komen. Open zijn voor wat er meer is tussen hemel en aarde. In de christelijke traditie is het gebed een dialoog. ‘Bidden is praten met God’. Dat kan met en zonder woorden.
Sören Kierkegaard zei: ‘Bidden is als ademhalen. Waarom je moet bidden is dus een gekke vraag. Want waarom haal je adem? Omdat je anders stikt. Zo is het ook met bidden. En zoals ik me niet verbeeld met mijn adem de wereld te hervormen, maar er zelf door vernieuwd word, zo staat het ook met bidden tot God.’
Bidden geeft dus kracht en ruimte. Het maakt je nieuw. En al biddend wordt het Pinksteren. Het maakt dan ook anderen nieuw. Een biddende gemeenschap ontstaat op Pinksteren. De verjaardag van de kerk is in feite het feest dat ontstaat uit gebed. Een biddende houding maakt ons allen klaar voor het nieuwe begin.
‘Kom o Geest des Heren kom,’ zingt een oud Pinksterlied. ‘Kom en schenk uw gaven, Heer.’
Dat we zo opademen. Krachtig en met elkaar.
Guus Ruijl
|
|
Meditatie
Meditatie
MEDITATIE
Al zal de vijgenboom niet bloeien, al zal de wijnstok niets voortbrengen,
al zal de oogst van de olijfboom tegenvallen, al zal er geen koren op de akkers staan, al zal er geen schaap meer in de kooien zijn en geen rund meer binnen de omheining – toch zal ik juichen voor de HEER, jubelen voor de God die mij redt. God, de HEER, is mijn kracht,
hij maakt mijn voeten snel als hinden, hij laat mij over mijn bergen gaan.
(Habakuk 3:17-19)
Rondom mij heen hoor ik van mensen die hun vakantie dichterbij zien komen en zich nu al verheugen over het gaan wandelen op en over de bergen van de Alpenlanden. Een tijdje weg van de dagelijkse bergen die overwonnen moeten worden. Het beklimmen van een berg geeft hen een enorme voldoening en vaak ook een gevoel van overwinning. De profeet Habakuk spreekt ook over een berg. Het zullen barre omstandigheden zijn waarin het volk van Juda zal verkeren als gevolg van vijandige invallen. Toch wordt God geprezen ondanks die situatie. We kunnen een parallel trekken naar allerlei situaties van nu. Zo zijn het barre omstandigheden als gevolg van agressie, waardoor christenen in veel landen, in hun bestaan worden bedreigd. Het zijn barre tijden waarin Gods kerk anno 2019 moet bestaan. Het kunnen barre tijden zijn in je persoonlijke leven.
De profeet spreekt over juichen voor de Heer er is de hoop en het vertrouwen wat je mag hebben in God. Hij is er van overtuigd dat God verlossing zal brengen. Hij ervaart kracht en spreekt uit dat zijn bergen overwonnen worden. En vanuit die gedachte moeten ook wij in gebed en in vertrouwen onze weg gaan over al die bergen die er zijn op ons levenspad, wetende dat Hij de berggids is die meeloopt over het (berg) pad van ons leven.
Ad Berkhout
|
|
|
|
|
|